Peter Bijl | vrijdag 22 Dec 2017, 10:31

B.J. is back for more... Lees hier de recensie van Wolfenstein II: The New Colossus.

Wolfenstein is één van de series waar het voor mij allemaal mee begonnen is met gamen. Ik speel de spellen dan ook met grote regelmaat en met name Return to Castle Wolfenstein is zo een titel die jaarlijks uit de kast wordt gehaald. Zelfs Wolfenstein 2009 speel ik nog regelmatig met veel plezier. Na een kleine sabbat kwam in 2014 The New Order uit, wat een gave semi-reboot was van de serie. The Old Blood kwam kort daarna uit en wist mij nog meer te overtuigen van de kracht van Machine Games en ik had na een korte preview-sessie dan ook veel vertrouwen in The New Colossus. In plaats van een warm onthaal ben ik echter van een koude kermis thuis gekomen.

 

In den beginne

Aan het einde van The New Order blijft B.J. dodelijk gewond achter na zijn confrontatie met General Strasse. In plaats van opgehaald te worden door Magere Hein wordt hij echter op het nippertje gered door Anya, Seth en de anderen. Hij hangt op dat moment letterlijk met draadjes aan elkaar en moet enkele maanden revalideren. Op het moment dat hij na enkele maanden weer bijkomt worden ze echter aangevallen door de elite troepen van Frau Engel, een van de slechteriken uit het eerste deel. Vanaf dat moment is het aan jou als B.J. om wederom de strijd aan te gaan met de nazi’s en ditmaal ga je zelfs de Verenigde Staten bevrijden. Dit klinkt als de ideale manier om een nieuwe Wolfenstein te beginnen, maar dan begint de ellende pas.

Wolfenstein was vanaf het begin af aan al een serie die zich met name richtte op de gameplay en het verhaal wat meer op de achtergrond hield. Dit zorgde er voor dat de oudere games en in mijn optiek zeker Return to Castle Wolfenstein, uiterst solide shooters waren die handig gebruik maakten van de mythos van een paranormale SS-divisie. Ik wil hierbij dan ook heel erg duidelijk maken dat het zo veel mogelijk afschieten van nazi’s dan ook nooit het centrale thema is geweest van Wolfenstein, laat staan de bestaansreden van de serie. Integendeel, de nationaal-socialisten onder leiding van Himmler, Helga von Bulow, General Strasse en consorten dienden voornamelijk als decor voor een harde mix tussen een shooter en paranormale elementen, want zeg nou zelf; een FPS waarin de Duitsers een speciale SS-divisie hebben om het occulte te gebruiken om zo de Tweede Wereldoorlog te winnen? Dat is toch wel heel erg vet. Het occulte is er echter compleet vanaf en dan moet het ergste nog komen.

 

Cringy verhaallijn

Het contrast met The New Colossus kon namelijk niet groter zijn. De gehele marketing, het verhaal en alles daaromheen draait puur om het compleet afslachten van zoveel mogelijk nazi’s. Dit heeft voor het verhaal tot gevolg dat alle karakterontwikkelingen die in The New Order aan bod kwamen compleet overboord worden gegooid omwille van nieuwe, uiterst irritante en toondove karakters die in menig spel als slechteriken zouden worden gecast. Het spel wil echter zelfs dat jij je verbonden voelt met deze karakters! We hebben het hier over karakters die om de haverklap nucleaire explosieven willen gebruiken(!) om zoveel mogelijk ‘nazi’s’ dood te maken en of er dan enkele duizenden normale mensen om het leven bij komen, maakt dan niets uit.

Hoe toondoof het verhaal echter werkelijk is, wordt even later al duidelijk. B.J. is verandert in een complete huilbaby die om de haverklap een monoloog houdt over ‘hoe zwak en zielig’ hij is. Daarnaast laat hij, tezamen met de andere mensen van het eerste deel, zich compleet overrompelen door een van de nieuwe karakters, Grace en ik zweer dat ik sinds tijden geen personage ben tegengekomen waar ik minder sympathie voor kon opwekken al zou ik mijn uiterste best doen. Niet alleen laat ze een compleet gebrek aan respect zien (ze jat zonder dat iemand er over klaagt de kamer van één van je net overleden metgezellen op uiterst grove wijze), ook is ze een groot fan van het zaaien van zoveel mogelijk dood en verderf, zonder er duidelijke richting aan te geven. Eerst alles overhoop schieten en knallen, dan pas vragen stellen. Het contrast met Caroline kon niet groter zijn.

Dit thema gaat het hele spel door en al snel blijkt dat we hier wel met een uiterst losse en bizarre definitie van het begrip ‘nazi’ te maken hebben. Zo wordt ons expliciet vertelt dat het ‘blank Amerika’ is geweest die niet door wilde vechten tegen de nazi’s (na een serie van nucleaire explosies in Manhattan die miljoenen mensen het leven heeft gekost, mind you), waardoor vrijwel iedere Amerikaan al een halve tot een hele nazi is. Niet alleen is dit een compleet polariserend en in mijn optiek walgelijke karaktermoord van de Amerikanen an sich, het is ook nog eens een karaktermoord op de vele duizenden mannen en vrouwen van het Amerikaanse leger die hun leven hebben gegeven tijdens de Tweede Wereldoorlog. De suggestie die hier wordt gedaan vind ik zeer schokkend, zeker als je bedenkt hoeveel Amerikanen in het echt hun leven hebben gegeven om de nationaal-socialisten een halt toe te roepen. Suggereren dat de Amerikanen allemaal nazi’s zijn of sympathisanten van het nationaal-socialisme, omdat ze zich na een bloederige oorlog en miljoenen doden overgeven, vind ik echt een bijzonder respectloze stap. Zeker wanneer je hoofdpersonage hooguit één tegenwerping doet en het daarna grondig met deze stelling eens is. Let wel, als ex-kapitein van het Amerikaanse leger! Het is allemaal vrij cringy te noemen.

Toondoof

Is de achtergrond van het verhaal al bijzonder ranzig, dan is de rest van het verhaal ook niet veel soeps. Ik had begrepen dat de makers een soort ‘Tarantino-esque’ stijl wilden neerzetten à la Inglorious Basterds, maar in hoeverre ze hier in geslaagd zijn, ontgaat mij even. Om dit even te illustreren moet je weten dat in het spel een hoogzwangere vrouw de commando aan de frontlinies gaat uithangen. In een bepaalde scene (zoek maar eens op op YouTube) weet ze meer soldaten om te brengen dan nota bene B.J., terwijl ze daarbij om de een of andere rare reden de helft van haar kleren afwerpt. Gave en interessante personages als Fergus of Wyatt die compleet aan de kant worden geschoven, terwijl we moeten sympathiseren met personages die, nogmaals, ongelofelijk toondoof en ronduit irritant overkomen.

Ook is er een, inmiddels beruchte, cameo van nota bene Hitler en ook hier slaat de complete infantiliteit toe, terwijl hier ook zoveel kansen lagen. Het verhaal is in geen enkel opzicht volwassen opgesteld en ik vraag mij in hemelsnaam af wat er gebeurd is in de tussentijd sinds het uitkomen van The New Order. Werkelijk het enige wat ze hoefden te doen om het verhaal interessant te houden en niet zo compleet infantiel te maken, was de serieuze toon van The New Order vast houden en hierop voortbouwen. Deze was namelijk perfect en niemand zag het aankomen dat nota bene Wolfenstein een interessant en karaktergedreven verhaal kon krijgen! In plaats daarvan worden die dingen compleet de prullenbak in gesmeten en moeten we het met een verhaal doen dat zó ontzettend veel pulp bevat en dusdanig kinderachtig is, dat zelfs Tarantino hier helemaal niets mee zou kunnen doen.

Tot overmaat van ramp hebben de makers ook nog eens besloten om het spel zoveel mogelijk aandacht te laten besteden aan het verhaal, want het gehalte gameplay: cutscenes is vrijwel één op één. In zes uur is het spel al uit te spelen, waarvan je drie uur lang besteed aan ofwel een filmpje kijken, ofwel een stukje moet spelen waarin je niet kunt bewegen en enkel een ander personage hoort praten. Niet alleen is het spel daarmee aanzienlijker korter dan The New Order, het is qua verhouding zelfs korter dan The Old Blood, een kleine uitbreiding nota bene!

Schildpad

Het verhaal is dus niet veel soeps. Als er één ding is waar fans en critici het echter met elkaar over eens kunnen zijn, dan is dat wel dat de gameplay van The New Order zeer strak in elkaar zat en uiterst diverse mogelijkheden gaf. Wapens waren gaaf gemodelleerd en kenden leuke extraatjes, waaronder een raketlanceerder op het automatische geweer en een sniper die in een laser kon veranderen. Daarnaast werden dikke schietpartijen zo nu en dan afgewisseld met geniepige sluippartijen die ook vrij goed in elkaar zaten. Daarnaast waren er ook nog eens een paar goede bossfights, waarbij The London Eye Monitor wellicht mijn favoriet was. Kortom, er was voor ieder wat wils.

Het doet mij dan ook extreem veel pijn om te moeten constateren dat er sprake is van een complete 180 in The New Colossus en ook hier vraag ik mij weer af; waarom? Ten eerste zijn de wapens zo generiek als maar mogelijk is. Je hebt een machinegeweer, een smg, een pistool en een hagelgeweer. Dit klinkt goed op papier, maar waar zijn in hemelsnaam de vette upgrades gebleven? Waarom heeft mijn machinegeweer geen raketlanceerder meer, maar wordt de raketlanceerder losgekoppeld? Waar is mijn sniper die in een lasergeweer verandert? Waarom kan ik mijn andere lasergeweer niet meer als lasapparaat gebruiken om willekeurig gaten te creëren waardoor ik op de vijanden kan schieten van achter dekking? Waarom is het pallet zo ongelofelijk kleurloos en generiek geworden?

Waar de wapens al compleet hun smaak verloren zijn, is het met de algemene gameplay wellicht nog veel dramatischer gesteld. Werkelijk ieder level kan ik als volgt karakteriseren: je komt in een gebied met x aantal officieren. Je MAG ervoor kiezen om ze stilletjes uit te schakelen, maar dat hoeft niet eens. Je doodt de officieren in het gebied en schakelt de soldaten uit en gaat naar het volgende gebied. Zo nu en dan mag je een grote robot uitschakelen, maar raad eens? Ook deze zijn makkelijker te doden dan ooit. Een reuzenrobot van circa tien tot twintig meter hoog kon ik met één welgeplaatst schot van mijn lasergeweer doodmaken. Ben je klaar hiermee? Dan mag je weer bijna een kwartier stil zitten voor een filmpje. Waarom in hemelsnaam?

Dit betekent echter niet dat je per definitie je door de levels heen kunt blazen. In tegendeel zelfs. Zo ligt meer dan de helft van het spel je gezondheid vast op VIJFTIG, ja je leest het goed, VIJFTIG punten. Daarbij kun je geen upgrades vrijspelen om je capaciteit te verhogen en pas wanneer je al bijna klaar bent met het spel komt de hoeveelheid op honderd te staan. Daarnaast branden vijanden door je gezondheid en pantser heen alsof het niets is en staan hogere moeilijkheidsgraden gegarandeerd voorpure frustratie. Niet omdat ze je vaardigheden beproeven, maar enkel en alleen omdat de vijanden frustrerend nauwkeurig en dodelijk zijn gemaakt. Ik ben zelfs teruggegaan naar The New Order en The Old Blood om te kijken of het hier ook zo erg was op hogere moeilijkheidsgraden, maar zelfs op Über kon ik dankzij mijn vaardigheden gewoon door de levels heen knallen als een ware Rambo. In The New Colossus word je echter gedwongen om de vreselijke methode van de covershooter te gebruiken; neem dekking, schiet af en toe een kogel af, hoop dat je niet dood gaat en ga zo maar door. De gameplay is hierdoor vele malen trager ten opzichte van zijn voorgangers en ik kan er simpelweg niet bij met mijn hoofd waarom ze in godsnaam voor deze benadering hebben gekozen.

Technische mankementen

Waar de vorige twee delen mij heel erg wisten te bekoren met hun grafische pracht en praal, weet The New Colossus ook op dit gebied mij heel erg teleur te stellen. De framerate was op veel momenten all over the place, waarbij hij op sommige momenten zelfs compleet tot stilstand kwam. Ik kwam meermaals vast te zitten achter sommige objecten en voor de rest besteed je het meeste van je tijd in kleine, krappe omgevingen die ook nog eens enkel met stalen platen bedekt zijn. Een saai pallet aan locaties dus. Af en toe kwamen mooie locaties langs (Roswell en Mesquite zijn hier schitterende voorbeelden van), maar het algemene plaatje was gewoon veel te grijs en grauw.

Tot slot nog een persoonlijk puntje, maar ik word snel kriegel wanneer van DLC die al aangekondigd wordt, al voor het spel uit komt. Bij Wolfenstein dacht ik nog wel dat dit niet snel zou gebeuren, maar niets is minder waar, want nu al staat er DLC gepland die de levensduur van het spel moet rekken. Voor een ‘zacht prijsje’ natuurlijk. Om dus je speelduur van zes uur naar een normaal aantal te halen, moet je dus wel eerst even de portemonnee trekken. Ik heb hier niet veel goeds over te zeggen.

Conclusie

Ik probeer nog steeds te bevatten hoe het in hemelsnaam zo vreselijk mis heeft kunnen gaan, maar ik kan er simpelweg niet bij met mijn hoofd. The New Colossus slaat op elk gebied de plank mis, terwijl The New Order en zeker The Old Blood zo ontzettend vet waren op elk gebied. Wil MachineGames zich herpakken, dan moeten ze teruggaan naar de formule van The Old Blood, of als ze al helemaal een comeback willen maken, Return to Castle Wolfenstein. Maak daarbij een betere balans tussen de gameplay en de cutscenes, want zestig euro voor een spel van zes uur met vrijwel geen enkele herspeelbaarheid is wel heel ernstig en belabberd. Maak het verhaal ook weer wat serieuzer en injecteer tevens wat leven in de gameplay, dan zullen we weer een waardig deel in de serie krijgen.