Casper Egas | zondag 13 Apr 2025, 21:58

Hazelight is weer terug met een game waarin co-op centraal staat!

It Takes Two werd overladen met prijzen en werd zelfs gekozen in The Game Awards als beste spel van 2021. Het was een terugkeer naar een echte coöperatief platformavontuur, zoals ze vroeger vaker uitgebracht werden. Ik heb er ook best lol mee gehad, maar vond de extreem hoge cijfers wat overdreven. De gameplay viel in herhaling en wat tegelijk te makkelijk voor echte gamers en te moeilijk voor beginners. Ook was het verhaal echt een afknapper.

Toch wilde ik graag Split Fiction, van dezelfde ontwikkelaar (Hazelight Studios), een kans geven. Wederom gaat het om een co-op game die ook echt alleen samen te spelen is. Gelukkig kan dit weer samen op de bank of via een Friend’s Pass, zodat je samen online kunt spelen met slechts een exemplaar van het spel. De titel slaat op de wisselwerking tussen fantasy en science fiction-werelden die door het spel heen verweven zijn. De personages Mia en Zoe zijn beide schrijfsters en vertegenwoordigen allebei een van deze genres.

Samen op avontuur

Split Fiction is een goed spel om te spelen met een goede vriend, je kind of met je partner. Het spel is niet erg moeilijk, maar voor beginnende spelers is het helaas weer wat te uitdagend. De moeilijkheidsgraad kan niet worden gekozen. Voor een spel als dit zou het goed zijn als dit wel zou kunnen of als het spel de moeilijkheid voor de spelers individueel aanpast op basis van hun vaardigheden.

Mio en Zoe komen elkaar bij toeval tegen wanneer ze een hele speciale uitgever bezoeken. Ze zijn beide beginnende schrijfsters en hebben de ondersteuning van het bedrijf nodig. Mio schrijft vrij duistere science-fiction verhalen en Zoe schrijft luchtigere fantasieverhalen. De uitgever is echter bijzonder, want alle schrijvers worden aan een vreemde machine gekoppeld, waarin hun verhalen tot leven worden gebracht. Ze bevinden zich dan echt in hun eigen verhaal. Mio doorziet dat de uitgever niet het beste met ze voor heeft en eigenlijk alleen hun ideeën aan het oogsten is voor hun eigen gewin. Net voordat Zoe en Mio aangekoppeld worden probeert ze te ontsnappen, maar eindigt ze per ongeluk samen met Zoe in haar fantasieverhaal. Vanaf hier begint het spel en leren ze elkaar kennen, terwijl ze proberen te ontsnappen en hun eigen ideeën veilig te stellen. Op zich is deze opzet niet zo slecht, maar het verhaal gaat verder eigenlijk nergens naar toe. Het is vaak voorspelbaar en melodramatisch en de stemacteurs buiten de twee hoofdrollen zijn ondermaats.

Wat een creativiteit

Nu lijkt het alsof ik een negatieve recensie ga schrijven, maar niets is minder waar. Tegenwoordig staat uitgever EA echt niet meer bekend om creativiteit, maar dit spel is absoluut een uitzondering. De omgevingen ogen prachtig, met een groot gevoel van schaal. Zo ben je op een gegeven moment bijvoorbeeld in een wereld van reuzen, en deze komen dan echt reusachtig over! De afwisseling tussen fantasy en science-fiction is ook zeer geslaagd. Daarnaast zijn er enorm veel leuke verwijzingen naar andere bekende games, zoals Halo, Sonic en Assassin’s Creed. Split Fiction is echt een feest van creativiteit! We hebben zeer regelmatig echt hardop gelachen om de leuke twists. Als je dermate veel plezier met een spel hebt, dan is dat natuurlijk een prachtig teken.

Het is ook leuk dat het spel helemaal gemaakt is om samen te spelen; je kunt het zelfs niet in je eentje doen. Dit betekent dat de gameplay helemaal ingericht is op samenwerking. Je doet vaak allebei net iets anders en hebt andere speciale krachten. Dikwijls verander je van Zoe en Mio in allerlei fantasiewezens; zelfs in varkentjes! We hadden erg veel lol en lang overwoog ik zelfs om het spel een negen te geven. Maar voor mij is dat cijfer voorbehouden aan de echte elite onder de spellen, en daar vind ik dat het net niet toe behoort.

Zo is de besturing expres vergevingsgezind om het niet te moeilijk te maken. Ook word je heel erg gematst met checkpoints. Dit maakt het vaak wel leuk, maar het had ook tof kunnen zijn om een uitdaging te krijgen. Soms is er dan ineens een pittige baas of een ander pittig stukje. Of het is juist zo dat er iets van precisie mist en je ergens doorheen gaat of vreemd misgrijpt. Iets meer keuze over hoe je het wilt hebben als speler had echt wat toe kunnen voegen. Nu werd het spel iets saai aan het eind, omdat het voor ons toch wat te lang begon te duren. Ook al zijn de omgevingen steeds weer anders, zie je veel van de gameplay concepten op den duur wat vaak terugkeren (zoals glijden, slingeren en over muren rennen).