Casper Egas | dinsdag 8 Apr 2025, 22:28

Een strategische game in een fantasy setting? Dat is Songs of Silence!

Gespeeld op Xbox Series X. Alleen speelbaar op Xbox Series.

Wat maakt een spel boeiend? Een mooi verhaal? Prachtige graphics? Uitdagende gameplay? Afwisseling? Het is niet altijd makkelijk om er je vinger op te leggen, maar sommige spellen zijn een genot om te spelen en anderen missen ergens iets. Songs of Silence, een strategiespel in een fantasiewereld, valt helaas in deze tweede categorie; de ingrediënten voor een toffe game lijken aanwezig, maar helemaal overtuigen wil het niet.

Op de vlucht voor de stilte

Er waren eens twee volken die in een eindeloze oorlog verwikkeld waren. Uiteindelijk werd het conflict opgelost door de planeet letterlijk in tweeën te delen. Beide volken zagen het andere ras als kwaadaardig. Nu is er echter een nieuw gevaar, ‘the Silence’, oftewel de stilte. Dat is een soort demonische macht die in een kruistocht de oorlog heeft uitgeroepen op beide planeten. Het gevaar is groter dan ooit, waardoor koninkrijken sneuvelen en er onverwachte bondgenootschappen gesloten moeten worden om het tij te kunnen keren. Het verhaal is alleraardigst, maar bevat weinig verrassingen. Dit Duitse spel heeft ook alle namen van personages en koninkrijken uit het Duits gehaald, maar de tekst is dan weer ingesproken met een dik Engels accent. Dat klinkt een beetje sneu. Zo wordt het koninkrijk van Ehrengard, iets van Errengoord.

Toch is het zeker niet de presentatie waar veel steken zijn laten vallen. Als je bedenkt dat dit een spel is van dertig euro, dan is het spel audiovisueel een traktatie. Vooral de muziek (die wel wat in herhaling valt) is echt prachtig. Grafisch doet het met wel wat denken aan Heroes of Might and Magic. Wat mij aan de andere kant ook weer deed verlangen naar deze betere franchise, die helaas al een tijd geen nieuwe delen meer heeft gekregen.

Het verhaal ontvouwt zich in acht missies, die per stuk meestal zo’n twee tot vier uur kosten om door te spelen. Het is dus best een aardige klus om Songs of Silence door te spelen, maar het is ook zeker niet onhaalbaar. Je leert het spel snel, maar dat betekent niet dat het makkelijk is op de gebalanceerde moeilijkheidsgraad.

Eén groot gevecht

De game wordt grotendeels beurtelings gespeeld. Je beweegt je door een mooi ogend landschap, op zoek naar dingen om te veroveren. Dit gaat echter niet zonder slag of stoot, want de meeste plaatsen worden stevig verdedigd en ook elders lopen nog frequent legers rond. Buiten de geijkte plaatsen is er echter niets te vinden; dus je hoeft niet te zoeken naar schatten of bouwmaterialen. Alle veroverde dorpen en steden leveren wel inkomen op. Je kunt deze plaatsen ook enigszins opwaarderen, zodat ze meer opleveren en zodat je sterkere eenheden kunt trainen. Verwacht hier echter niet de diepgang die je bij veel strategiespellen wel hebt.

Het draait in Songs of Silence namelijk vooral om de strijd. Er zijn werkelijk in vrijwel elke beurt meerdere battles. Deze vinden min of meer automatisch plaats. Je kunt de troepen vooral in een handige formatie neerzetten en je kunt enkele kaarten spelen om het gevecht ietwat te beïnvloeden, maar de troepen vechten verder automatisch. Elke generaal heeft ietwat andere kaarten en als je level up gaat, dan krijg je er vaak eentje bij. Je kunt ze gelukkig wel veelvuldig inzetten, met maar een korte wachttijd om ze weer op te laden. De gevechten zijn best aardig, maar simpelweg niet leuk of diepgaand genoeg om zo’n groot deel van het spel te zijn. Je bent vaak zoveel aan het strijden dat mij de moed aardig in de schoenen begon te zakken. De uitdaging is vaak vrij groot, dus golft het spel strategisch ook heen en weer: soms win jij weer wat en soms komt de tegenstander weer net zo hard terug. Ik kreeg soms het gevoel dat ik wel bezig bleef.