Jeroen Post | woensdag 30 Okt 2024, 0:08

Is het leven nog steeds vreemd? Lees het in onze recensie van Double Exposure!

Gespeeld op Xbox Series X. Alleen beschikbaar op Xbox Serie X/S.

Let op: De review bevat enige spoilers voor het eerste stuk van Double Exposure en er worden belangrijke plotpunten uit het origineel besproken.

Mijn review van Life is Strange is alweer acht jaar oud [linkje]. Destijds was het echt een onverwachte klapper. Ik zou het spel nog steeds aan mensen aanraden. Sindsdien zijn er allerlei vervolgen en spin-offs uitgekomen, die allen de moeite zijn, maar nooit het niveau van het origineel haalden. Ook al is Life is Stange: Double Exposure niet door de originele ontwikkelaar Dontnod gemaakt, maar door Deck Nine (Before the Storm, Remastered Collection en True Colors), voelt Double Exposure aan als een echt vervolg op de eerste game. Het verhaal van Maxine Caulfield haakt dan ook goed aan en speelt in op de gebeurtenissen in Arcadia Bay.

Eerste indrukken

Life is Strange is altijd al een artistieke reeks geweest, met veel aandacht voor de look en sound van de games. Technisch gezien waren de spellen niet bijzonder, maar de stijl was prachtig en vol details. Er is met Double Exposure een grote stap gemaakt. Omgevingen ogen veel realistischer en ook personages zien er nu fantastisch uit. Er blijkt zeker een artistieke touch over, maar over het algemeen oogt alles echter. Volgende keer mogen ze alleen het haar nog een make-over geven en dan bedoel ik zowel van de mensen als van de mislukte kat.

Audio speelt ook weer een belangrijke rol. Muziek neemt af en toe echt een hoofdrol in. Ik zou het beschrijven als mellow indie music; mooi, maar niet zo indrukwekkend als in de eerste game. Alle conversaties, en dat zijn er veel, want Life is Strange is in feite een interactief verhaal, zijn competent ingesproken. De meeste acteurs doen redelijk tot goed hun werk, maar het personage Diamond viel mij negatief op. Gelukkig is dit een bijrol, want alle hoofdrolspelers zijn prima.

Iets anders dat mij erg opviel, dat wat zou kunnen polariseren is de geforceerde inclusiviteit in het spel. Sommigen zullen dit juist progressief en wenselijk vinden, maar ik denk dat het anderen wat zal irriteren. Wat voorbeelden: de hoofdpersonages zijn naast de blanke Maxine (of Max) zwart, Aziatisch en half Arabisch, met bijrollen voor een lesbienne, een transgender en de meer macho man die een ongelooflijke eikel is. In het café hangt een grote regenboogvlag, zijn de toiletten gender inclusief en word je gestimuleerd om een relatie met een vrouw aan te gaan. Daarnaast merk je duidelijk dat er een feministische boodschap in het spel zit.

Waarom is het leven zo vreemd?

Met een titel als Life is Strange, verwacht je natuurlijk dat er een bijzondere twist in het verhaal zit. In het origineel was dit de speciale kracht van Max om de tijd terug te spoelen. Een gave, die uiteindelijk meer een vloek bleek te zijn. Hierdoor ging, afhankelijk van de keuzes van de speler, haar vriendin Cloe dood of ging heel Arcadia Bay ten onder in een grote storm. Sinds haar tienerjaren heeft Max daarom haar krachten nooit meer gebruikt en weet ze niet eens of ze de tijd nog wel terug zou kunnen spoelen. Ze werkt nu als twintiger op een universiteit als fotografiedocent. Dit is dan ook de setting van Double Exposure. De locaties ogen fantastisch, maar in feite zijn het er maar een paar (het café, haar huis, de universiteit en de oude bowlingbaan). Natuurlijk is ook hier het leven wat vreemd.

Op een avond zit Max met haar vriendin Safi en vriend Moses op het dak van de universiteit naar de sterren te kijken. Safi wordt gebeld en piept er even tussenuit. Ze komt echter niet terug en Max gaat erachteraan. Na het vervolg van het spoort ontdekt ze haar vriendin dood bij het uitkijkpunt. Wat is er in hemelsnaam gebeurd? Al snel gebeurt er iets vreemds, want ze krijgt een kijkje in een alternatieve werkelijkheid. Een tijdlijn waarin Safi nog leeft, maar waar verder alles min of meer hetzelfde lijkt. Het gaat zelfs nog verder, want Max kan zelf wisselen van tijdlijn om zo te beïnvloeden wat er gebeurt. Is Safi in de levende wereld te redden? Waarom is ze in de dode wereld eigenlijk vermoord? Tijdens het spel doorzoek je omgevingen en spreek je met de interesse, diepgaande personages. Het is duidelijk dat er onder de oppervlakte veel meer aan de hand is op de universiteit dan je eerst dacht. Je kunt als speler regelmatig keuzes maken die het verloop van het goed geschreven verhaal kunnen beïnvloeden. Aan het eind van elk hoofdstuk krijg je te zien wat andere spelers gekozen hadden.

Er zijn in totaal vijf hoofdstukken, elk met een lengte van twee tot drie uur. Natuurlijk zitten er vele twists in het verhaal, waardoor ik in elk geval na een wat tamme start, steeds meer aan de buis gekluisterd zat. Net als eerder hebben de vreemde krachten van Max natuurlijk consequenties, die niet altijd vooraf te overzien zijn. De Double Exposure verwijst dus naar de twee tijdlijnen waartussen je steeds wisselt. Het is leuk bedacht en heeft een link met haar fotografie, maar is soms wat statisch in de uitvoering. Het gebeurt wat te vaak dat je de hele tijd op en neer wisselt tussen de dode en de levende wereld, om bijvoorbeeld lange een gesloten deur te komen of om je snel te verstoppen. De mechaniek wordt zo soms wat saai. Toch is dat zeker niet een reden om het spel links te laten liggen, want de ervaring als geheel blijft top.