Peter Bijl | vrijdag 19 Apr 2019, 13:06

Oorlog en dood kwamen al langs en nu is het de beurt aan woede om te laten zien wat ze in huis heeft in Darksiders 3.

Gespeeld op Xbox One

Bekend met de spellenserie Darksiders was ik niet, alhoewel de thematiek mij wel heel erg aanspreekt. De serie is in de vorige generatie aan mij voorbijgegaan, wat betekent dat ik deze nu aan het inhalen ben. Toen ik hoorde dat na een hele lange tijd wachten er eindelijk weer een vervolg zou komen op het goed ontvangen Darksiders 2, leek het mij een mooie kans om aan te grijpen. Van tevoren had ik dan ook even gekeken naar de vorige twee games, om zo een beetje een indruk te krijgen van de verhaallijn en de gameplay en deze wisten mij beide wel te overtuigen van de kracht van de serie. Vol goede moed begon ik aan deel drie en na enkele uren bleek dat ik toch iets te vroeg had gejuicht. 

Whip it

In deel drie van de Darksiders-serie speel je als het karakter Fury, een dame met een nogal pittig karakter wat je aanvankelijk het beste kunt omschrijven als onvergeeflijk en ontoegankelijk. Zij is één van de vier ruiters van de Apocalypse, die in het eerste deel van de serie was uitgebroken. War en Death gingen je in de vorige twee delen al voor, en het is precies na het tweede deel waar het verhaal verder gaat. War is nog steeds vastgezet door de zogeheten Council, een groep die zich richt op het vasthouden van de balans tussen hemel, hel en de aarde. Nu deze verstoord is, sturen zij nu de ruiters er op af om de orde weer te gaan herstellen. In dit deel zul je als Fury de zeven dodelijke zonden moeten opsporen en verslaan, om op deze manier de balans te herstellen. Hierbij zul je veel gebruik gaan maken van je vechtkunsten, want Fury heeft het niet zo op kletsen; dat laat ze liever aan Death in deel twee over. 

Tijdens je avontuur reis je vrij veel en je zult vele locaties gaan bezoeken. Deze zijn in zekere zin op heel veel manieren met elkaar verbonden, waardoor je via bepaalde wegen altijd heen en weer kunt reizen door de verscheidene gebieden. Daarbij zijn er ook ontzettend veel geheime plekken te ontdekken in de wereld, waar allerlei beloningen op je zitten te wachten. Het loont dus om veel rond te struinen in het spel, want je kunt zomaar hele goede beloningen vinden.

Een waar arsenaal

Je kunt natuurlijk niet zomaar de Apocalypse bestrijden, dus daar komt de nodige apparatuur aan te pas. Standaard heeft Fury de beschikking over een soort metalen zweep. Deze zorgen voor je standaardaanvallen waarbij kracht de grootste schade aanricht. Tijdens je reis zul je echter nieuwe krachten genaamd ‘Hollows’ verzamelen met elk een andere eigenschap. De ene Hollow geeft je de mogelijkheid om jezelf vuurkracht te geven, waarmee je door vuur kunt lopen, hoger kunt springen en twee kleine messen als wapens zult gebruiken. Wellicht had je het al geraden, maar dit betekent ook dat je middels het verkrijgen van nieuwe Hollows, ook nieuwe paden kunt openen tijdens je reis. Die ene plek die je niet kon bereiken een aantal uren terug? Daar kun je nu wel terechtkomen. Wees dus niet bang om ook eens wat verder terug te reizen.

In totaal zijn er vier Hollows te verzamelen, waarmee je op een totaal wapenarsenaal komt van vijf verschillende wapens. Deze kun je elk individueel upgraden met stenen die je door het spel vindt en afhankelijk van het niveau van de upgrade moet je meer of betere stenen zien te vinden. Let op; er zijn slechts drie ultieme stenen te vinden in het spel, dus je kunt slechts drie wapens helemaal upgraden! Daarnaast zijn er ook nog enkele upgrades die je kunt toepassen in slots, dus er in theorie best wel wat mogelijkheden om te experimenteren.

Daarnaast heb je Fury zelf. Tijdens je reis zul je in traditie van Dark Souls zielen van vijanden moeten verzamelen, om deze te kunnen inwisselen bij Vulgrim, een bekende demon die we ook al in de vorige twee delen zagen langskomen. Als je genoeg zielen hebt verzameld, lever je deze in om je level te verhogen, waarmee je een vaardigheidspunt verdient. Deze kun je dan weer inleveren voor ofwel meer gezondheid, schade, of arcane schade. Kies dus wijselijk welke je wilt upgraden en vergeet niet om de balans hier in te houden.

Daar gaan we weer

Dan kom ik bij het grootste aspect van Darksiders 3; het vechten. Naast het rondlopen en verkennen zul je dit namelijk het meeste van de tijd gaan doen en daar moet ik gelijk al bij zeggen dat dit tegelijkertijd echt het meest zwakke punt van het spel is op zichzelf én in vergelijking met de rest van de serie. Wat is er echter zo mis mee?

Allereerst is het belangrijk om te weten dat de ontwikkelaars geopteerd hebben voor het gameplaydesign van Dark Souls. Dat houdt dus in dat je heel erg doelgericht één-op-één zult gaan vechten en dat zie je met name terug in de manier waarop je aanvalt. Je wapens hebben namelijk vrijwel geen enkele area-of-effect schade, waardoor alle schade geheel binnen het blikveld van Fury wordt gedaan. Tel daarbij op dat je je eigen aanvallen niet kunt annuleren en je hebt een complete commitment wanneer het aankomt op gevechten. Wanneer je het opneemt tegen één ander karakter, dan is dat helemaal niet zo erg. Het probleem is echter, dat Darksiders 3 pretendeert dat het spel óók een hack and slash is.

Dit resulteert er in dat je in bijna elke situatie meerdere vijanden op je af krijgt en in tegenstelling tot jouw aanvallen, kunnen deze vijanden héél rap en héél vaak klappen uitdelen die je in bijna elke situatie binnen de kortste tijd neerhalen. Het komt er dan op neer dat je nooit echt het gevoel hebt dat je de situatie de baas kunt zijn, omdat het design daar simpelweg geen mogelijkheid toe geeft. Er zit dus een grote discrepantie tussen het design van de gameplay en de manier waarop dat uitgewerkt wordt, en misschien nog beter gezegd; de thematiek van de serie. Het belangrijkste idee van het thema is namelijk dat je een groot krijger bent die vele vijanden tegelijk kan hebben en daarbij ook titanen van monsters neer kan halen. In Darksiders 3 krijg je echter nooit dat idee en dat roept verwarring én irritatie op tijdens het spelen. Zo erg als in bijvoorbeeld The Surge werd het dan weer niet, maar het is alweer zo zonde dat er automatisch van wordt uitgegaan dat de gameplay van Dark Souls op zichzelf al voldoende is om een goede gameplay mee te geven en dat is simpelweg niet zo.

Daarbij kun je ook nog eens niet aanvallen blokkeren! De enige mogelijkheid die je hebt, is om in een zeer kort moment een soort ontwijkbeweging te maken, die je dan weer de mogelijkheid geeft tot een sterkere tegenaanval. Dit raamwerk is echter zó ontzettend klein dat je in veel gevallen geen mogelijkheid daartoe hebt en ook hier betekent het dat een druk op de ontwijkknop betekent dat je vastzit in die animatie, totdat die afgelopen is. Verkeerd ontweken? Dan betekent dat in veel gevallen ook een wisse dood.

Rare verandering

Dit alles tezamen brengt mij bij het punt wat ik nog wel het meeste vond opvallen; namelijk dat de gameplay grondig veranderd is ten aanzien van deel 1 en 2. Nu zijn beide voorgaande delen ook al spellen met totaal verschillende stijlen, maar ze gaven je wel allebei het gevoel dat je daadwerkelijk met een ruiter van de Apocalyps aan het spelen bent. In het derde deel ontbreekt dat gevoel eigenlijk heel erg. Je voelt je eigenlijk als een heel zwak personage in een wereld waarin vrijwel elk personage sterker is dan jijzelf. Daarmee wil ik niet zeggen dat het spel een appeltje eitje verhaal moet worden qua moeilijkheid, maar het feit dat grote groepen vijanden in bijna alle gevallen jou potentieel de baas kunnen zijn, vind ik een vrij slecht design. 

Over design gesproken; wie heeft het bedacht om de mogelijkheid om een map te bekijken weg te halen? De wereld is groots en nodigt uit tot verkennen, maar het gegeven dat je geen map kunt raadplegen is wel een heel ernstige doodzonde. Er zijn ongelofelijk veel weggetjes die je van het ene speelveld naar het andere kunnen brengen en zonder zo'n (mini-)map wordt het al snel een lastige boel om te verkennen. De serie heeft er al vaker gebruik van gemaakt, dus waarom deze ontbreekt snap ik werkelijk niet.

Ook zijn de graphics niet heel erg denderend in deze versie. Tijdens het spelen had ik veelal het gevoel dat er een grote pot vaseline uit de kast was getrokken en over mijn scherm was gesmeerd, want het geheel oogde altijd ietwat wazig. Het kleurgebruik en de unieke kunststijl komt daardoor slecht naar voren, terwijl dat juist één van de hoogtepunten is van de hele serie.

Conclusie

Ook al is de serie terug van weggeweest, dit is mijns inziens niet de richting die de serie in moet gaan. Hoewel de potentie aanwezig is om er weer een ouderwets vet en actievol avontuur van te maken, wordt het uiteindelijk vooral een rit vol frustraties en ergernissen. Dat betekent nog niet dat je geen plezier kunt beleven aan Darksiders 3, maar het is wel ontzettend jammer dat de volle potentie niet gerealiseerd is.