Tim Colman | maandag 7 Okt 2024, 13:17

Bloodhound grijpt terug naar de klassieke FPS, lees hier onze recensie!

Gespeeld op Xbox Series X. Geoptimaliseerd voor Xbox Series.

Bloodhound is een first-person shooter die ongegeneerd inspiratie put uit de boomer shooters van de jaren 90, zoals Doom en Quake. Vanaf het begin is het duidelijk dat Bloodhound de snelle, adrenaline verhogende actie wil vastleggen, die deze klassieke games zo geliefd maakte. Op de Xbox biedt het spel een terugblik naar een eenvoudigere tijd in FPS-ontwerp, met de nadruk op schieten, ontwijken en het verzamelen van een arsenaal aan wapens.

Maar hoewel Bloodhound de chaotische energie en gevechten van zijn inspiratiebronnen effectief samenbrengt, loopt het net iets vaak mis in de uitvoering. De game toont eigenlijk een pak potentieel, maar loopt uiteindelijk vast door de gedateerde aanpak en een aantal dubieuze ontwerpkeuzes.

Doomquake

Een van de opvallendste kenmerken van Bloodhound is het wapenarsenaal. Spelers kunnen een bevredigende reeks wapens hanteren, van de gebruikelijke shotguns en raketwerpers tot meer exotische opties zoals exploderende kruisbogen en kettingzagen. In tegenstelling tot moderne shooters kun je in Bloodhound meerdere wapens tegelijk dragen, wat spelers aanmoedigt om afhankelijk van de situatie een andere aanpak te kiezen. Munitie is schaars genoeg om strategisch denkwerk te vereisen, wat een laag diepte toevoegt aan de gevechten.

Het spel heeft ook momenten waarop het met succes het hectische tempo van klassieke shooters weet te recreëren. Als de gevechten op hun best zijn, draai je rondjes om hordes demonen, wissel je in een oogwenk van wapens en voel je de kick van het ontwijken van aanvallen en het uitdelen van explosieve klappen. De metal-soundtrack schalt op de achtergrond en draagt bij aan de intensiteit van de actie. Hier en daar loopt het echt allemaal prima en doet Bloodhound wat het moet doen: een bloedstollende, nostalgische FPS-ervaring bieden.

De visuele stijl van Bloodhound is een opzettelijke terugblik naar het begin van de jaren 2000, met blokkerige omgevingen en modellen die doen denken aan games uit het PS2- of originele Xbox-tijdperk. Hoewel dit spelers met een voorliefde voor die periode kan aanspreken, vinden anderen de graphics misschien te simplistisch en te weinig gedetailleerd voor een moderne game. De audio-ervaring is ook hit-or-miss. Hoewel de metal-soundtrack past bij het meedogenloze tempo van de game, missen de geluidseffecten vaak impact. Wapens klinken niet zo krachtig als ze zouden moeten klinken en de explosies en het gegrom van de vijand klinken gedempt.

Retro gone wrong

Helaas wordt de adrenalinekick van de gevechten in Bloodhound vaak ondermijnd door de besturing. Het richten voelt onnauwkeurig aan en het wisselen van wapens met behulp van het onhandige wapenwiel kan een nachtmerrie zijn. Dit met name wanneer vijanden blijven aanvallen, terwijl je vastzit in het vagevuur van het menu. Zelfs na het aanpassen van de gevoeligheidsinstellingen en mikhulpopties voelt de besturing nooit helemaal goed aan op de Xbox controller. Het spel voelt aan alsof het is ontworpen met muis en toetsenbord in gedachten, waardoor de console-ervaring niet optimaal is.

Het leveldesign laat ook te wensen over. De omgevingen van Bloodhound bestaan voornamelijk uit lineaire gangen en kleine arena's, met weinig ruimte voor verkenning of creativiteit in gevechten. De repetitieve lay-out en het gebrek aan variatie in de ontmoetingen zorgen ervoor dat veel van de gevechten in de game in elkaar overlopen. De voortdurende backtracking en het overhalen van hendels is niet echt boeiend voor spelers en de levels voelen vaak meer aan als een reeks obstakels die je moet overwinnen, dan als een samenhangende wereld die je kunt verkennen.

Verwacht in Bloodhound geen rijk verhaal of diepe geschiedenis. Het verhaal bestaat bijna niet, met slechts een korte inleiding en een korte conclusie die het spel afsluiten. Hoewel dit voor fans van old-school shooters misschien geen spelbreker is, zorgt het ontbreken van een betekenisvol plot of karakterontwikkeling ervoor dat de ervaring hol aanvoelt.

Bovendien biedt Bloodhound weinig herspeelbaarheid. Na het uitspelen van het spel zijn er weinig prikkels om terug te keren. Er zijn een paar geheime gebieden om te ontdekken en moeilijkere moeilijkheidsgraden te proberen, maar door het gebrek aan variatie tussen de verschillende speelbeurten is het onwaarschijnlijk dat veel spelers zich geroepen voelen om er weer in te duiken.