Joeri Tits | zaterdag 5 Apr 2025, 23:27

Assassin’s Creed Shadows neemt ons voor hun veertiende grote game mee naar Japan.

Gespeeld op Xbox Series X. Alleen beschikbaar op Xbox Series S/X.

Assassin’s Creed is zonder twijfel de meest populaire gamereeks van Ubisoft. Sinds 2007 krijgen we quasi elk jaar een nieuwe game voorgeschoteld. Echter zat er de laatste jaren wat sleet op de formule. We kregen enerzijds games met enorm veel bugs voorgesteld en anderzijds werd gameplay meermaals herkauwd. De Assassin’s Creed-reeks leek lange tijd als enige reeks hieraan te ontsnappen, maar toch veel van de laatste games in de reeks kregen de opmerking ver van het oorspronkelijke sluipmoordenaarsgegeven te staan. Met Assassin’s Creed Mirage van vorig jaar kwamen we dichter bij het origineel, maar ook bij Assassin’s Creed Shadows krijgt het betere sluipwerk volop aandacht, dan wel op een andere manier.

Dubbel plezier met twee protagonisten?

Assassin’s Creed Shadows speelt zich dus af in Japan. Bij de start maak je tijdens een vrij omvangrijke tutorial reeds kennis met de twee hoofdrolspelers. Zo heb je Yasuke, een donkere samoeraivechter, die als Portugese slaaf wordt opgenomen als bodyguard van Oda Nobunaga. Hierdoor speelt Yasuke als een trage brute kracht, vergelijkbaar met Eivor uit Assassin’s Creed Valhalla. Naoe is dan weer een klassieke assassin zoals we gewoon waren van de eerste delen in de reeks. Zij speelt meer met haar omgeving en het donker, waardoor je een heel andere spelstijl kan uitproberen. Naast de verschillen in speelstijl hebben ze ook – zo lijkt het in het begin althans – uiteenlopende belangen. Echter komen ze elkaar na verloop van tijd tegen en hebben ze door dat ze samen moeten strijden tegen Shinbakufu.

‘Na verloop van tijd’ kan je trouwens zeer ruim nemen. Ondanks dat je het spel start als Yasuke is in het begin de tijd met hem kort. De verhaallijn rond Naoe neemt al snel over en het duurt wel even voor je elkaar tegenkomt en beslist samen te werken. Dit is best een uniek gegeven, maar dit zorgt ervoor dat ik doorheen het spelen meer gecharmeerd werd, en bleef, door Naoe. Zij is meer een klassieke assassin, wat mij als fan van het eerste uur natuurlijk meer aanspreekt. De samenwerking tussen de twee assassin’s is verhaaltechnisch wel erg leuk gebracht en best uniek voor de reeks. Het hoeft geen geheim te blijven dat het verhaal in grote lijnen weer draait rond groeperingen die elkaar willen uitroeien en dat één van de groepen wat te maken heeft met de beruchte Tempeliers. Eén van de inzetten is een mysterieuze box die gestolen wordt van Naoe en waarbij haar vader tijdens de diefstal het leven laat. Het wordt al snel een strijd om wraak omwille van een geliefde en een zoektocht naar je eigen rol in de inmiddels ingewikkelde assassinbroederschap. Beide aspecten hebben we de afgelopen achttien jaar al te veel beleefd. Het is leuk om eens een andere invalshoek te leren kennen door met daadwerkelijk twee hoofdpersonages aan de slag te gaan. Qua verhaal dan toch. De rolverdeling was voor mij namelijk niet zo netjes verdeeld, maar later hierover meer.

Naoe haalt het van Yasuke

In grote lijnen is Assassin’s Creed Shadows opgebouwd zoals we de reeks kennen van de laatste drie grote games Origins, Odyssey en Valhalla. Er is een enorm speelveld tot onze beschikking waar we een hoop hoofdmissies en zijmissies kunnen voltooien. De provincies hebben ieder een eigen sterkte, waardoor je zelf moet bepalen of het level van je personages hoog genoeg is om het risico te lopen. Een heel tijdje geleden was Assassin’s Creed niet bijzonder uitdagend en kon een ervaren gamer het spel relatief gemakkelijk doorlopen. Door het toevoegen van een levelsysteem zorgt het ervoor dat je zorgvuldig voldoende (zij)missies moet voltooien om sterk genoeg te worden. Vooral met Naoe is dit een must. Het vechtsysteem is namelijk nog steeds zoals we uit andere games kennen. Je kan een vijand “locken”, waardoor jouw focus op deze persoon zit. Wanneer je hem ziet aanvallen, kan je het blokken met je eigen wapen. Omgekeerd ook ga je met voldoende getimede en snelle bewegingen net op het juiste moment moeten aanvallen om de vijand op een zwakke plek te raken. Naoe kan echter, zeker in het begin, weinig tegenstand hebben. Een zware aanval kan bijgevolg al het gevolg hebben dat je erg op je tellen moet passen om nog geen schade te ontvangen die ervoor zorgt dat je sterft en opnieuw kan beginnen. Ergens zorgt dit voor een pervers systeem. Doordat mijn stijlvoorkeur eerder sluipen dan vechten is, speelde ik meer met Naoe die in tegenstelling tot de sterke Yasuke zowel qua incasseren als uitdelen zwakker was. 

Het level van het personage delen beide protagonisten namelijk samen. Echter hebben ze wel een eigen skilltree, waarbij je door middel van mastery points die je ontvangt door te levelen of door opdrachten te voltooien zoals bijvoorbeeld het bidden bij een tempel. De meeste van mijn mastery points gingen dus naar Naoe, waardoor Yasuke mij steeds minder kon boeien. Gelukkig vind je voldoende gear, zoals helmen en harnassen, doorheen het spel om ook Yasuke zo sterk mogelijk te krijgen. Bovendien is Yasuke van nature ook gewoon sterker, waardoor eens ingesloten worden door een groep vijanden geen drama hoeft te zijn.

Naast de gekende skilltree zijn er heel wat andere zaken die we nog kennen uit andere games uit de reeks. De viewpoints zijn opnieuw van de partij. Kenners van de reeks weten natuurlijk waar ik het over heb. Je klautert een berg of een gebouw op, hoort wat volgens in de omgeving en je kan de omgeving synchroniseren. Hierdoor is de map voor dit gebied gedetailleerder, maar je kan hierdoor ook later opnieuw naar deze locatie reizen door middel van fast travel. Daarnaast weet je al snel in de game wie op je dodenlijst staat zodat je weet naar welk doel je aan het toewerken bent. Een vijand in een bepaald gebied verslaan.

Bouwen aan je thuis

Toch is niet alles oude wijn in nieuwe vatten. Zo zorgt niet alleen de viewpoints voor extra informatie op mappen, maar ook scouts. Dit zijn vrienden die jou een tegendienst willen bewijzen door jouw extra informatie te bezorgen over plekken of vijanden. Ook is er nu veel meer aandacht voor je hideout. Dit is de plek waar je veilig bent. Enkele eerdere Ubisoftgames hadden dit concept ook, maar in Assassin’s Creed wordt dit op een ander niveau toegepast. Zo moet je er echt gaan bouwen en dit kan pas als je voldoende grondstoffen verzameld hebt. Zo kan je een forge bouwen zodat je wapens en harnassen kan upgraden. Hoe sterker je smederij, hoe gemakkelijker dit gaat natuurlijk. Een stal zorgt dan weer dat je minder grondstoffen nodig hebt. Ik kan begrijpen dat sommige spelers dit leuk vinden, maar voor mij persoonlijk voelde het een beetje als overkill. Je moet namelijk eerst je dorp gaan upgraden om voordeel te krijgen om andere zaken te upgraden. Bovendien ken je een gelijkaardig systeem bij de skilltree, zo moet je voldoende knowledge points hebben om je mastery points te kunnen inzetten. Assassin’s Creed Shadows is al een vrij omvangrijk game met tal van zijmissies en andere opties om er uren in kwijt te geraken, waardoor een lichte bouwsimulator oor mij zeker niet nodig was. Bovendien vinden ze hier het warm water niet mee uit en doen ze in wezen niets bijzonders. Tenzij je het een enorme meerwaarde vindt om huisdieren in huis te nemen of je huis te versieren met eigen schilderwerk of andere prullaria.

Het land van de rijzende zon is prachtig

Grafisch gezien is Assassin’s Creed Shadows een oogstrelend mooie game. De omgevingen zijn erg gevarieerd op elke mogelijk vorm. Van rijstvelden in de lente tot ondergesneeuwde bergen in de winter, van schakeringen in waterplassen in de zomer tot gigantische herfstregenbuien in bosrijke gebieden zodat je amper wat ziet. Eindelijk speel ik nog eens een game dat de kracht van mijn Xbox Series X benut. Helaas is het gevoel tijdens tussenfilmpjes genuanceerder. Het lijkt alsof niet aan elke video evenveel aandacht is besteed. De belangrijke filmpjes zien er nog altijd uit alsof ze uit een actiefilm zijn gekropen qua opbouw, maar sommige dialogen en bewegingen van gezichten en meer bepaald mondhoeken zijn van een mindere kwaliteit. Ook kan je dialogen soms sturen door een antwoord te mogen kiezen, helaas maakt het in principe niet uit wat je gaat antwoorden. De uitkomst is meestal status quo.

Gelukkig is niet alles hetzelfde als in andere games. Assassin’s Creed Shadows is een aantal keren uitgesteld om ervoor te zorgen dat het game als een afgewerkt product kon afgeleverd worden. Dit is een logische keuze, maar in het verleden zaten in veel games van Ubisoft nogal wat bugs. Assassin’s Creed Shadows zorgt in deze voor een kentering. Het is lang geleden dat ik een grote game van Ubisoft gespeeld heb met zo weinig foutjes als Assassin’s Creed Shadows. Echter is zeker niet foutloos. Zo kon ik een deur niet openkrijgen of beuken, want dit kan je met Yasuke, waardoor ik het spel opnieuw moest opstarten en opeens bungelde Naoe aan een onzichtbare muur.

Conclusie

Assassin’s Creed Shadows is sowieso het beter Ubisoft-game in jaren en een stap in de juiste richting. Toch blijf ik met een dubbel gevoel zitten op heel wat vlakken. Het spel teert nog steeds op dezelfde pijlers die de reeks, en veel Ubisoft-games, kenmerken. De zaken die daarentegen wel nieuw zijn, zijn niet allemaal een succes. Het gebruik van twee heel verschillende hoofdpersonages is leuk, maar persoonlijk vond ik het evenwicht wat zoek. Naoe is zoveel leuker dan Yasuke wanneer je een liefhebber van het eerste uur van de reeks bent. Ook vind ik de hideout wat een beetje als overdaad overkomen, aangezien we al zoveel andere dingen kunnen upgraden. Hetzelfde kan gezegd worden over het systeem van scouts om de gekende viewpoints minder belangrijk te maken. Gelukkig valt Japan daarentegen helemaal niet tegen als speelveld. De game is grafisch bijzonder sterk en sfeervol. Ook de kenmerkende gameplay wordt nog beter uitgevoerd en werkt soepeler dan ooit. Al bij al ben ik tevreden dat mijn ooit favoriete gamereeks en ontwikkelaar weer een game heeft uitgebracht dat het waard is om uit te spelen. Hopelijk durven ze in een volgende game voor echte vernieuwing in de sluipmoordenaarsreeks te steken.