Peter Bijl | donderdag 11 Jan 2018, 13:29

De strijd om het Pacifische luchtruim kan beginnen! Lees hier de recensie van Flying Tigers: Shadow over China.

Het was een aangename verrassing toen ik hoorde dat er een nieuwe arcade flight game zou verschijnen die zich ook nog eens zou afspelen in een van mijn favoriete strijdtonelen, namelijk de Pacifische Oceaan. Wat vliegspellen betreft heb ik de laatste jaren niet zo veel van dergelijke titels gespeeld, hoewel ik in het verleden veel kon genieten van spellen als Blazing Angels en natuurlijk het klassieke Microsoft Combat Flight Simulator. Flying Tigers voelt dan ook aan als een zeer welkom spel en ik was dan ook heel erg benieuwd hoe deze titel zou uitpakken.

De Flying who?

De titel van het spel draait er niet bepaald omheen. In Flying Tigers speel je namelijk als een lid van, hoe kan het ook anders, de wereldberoemde Flying Tigers. Deze jongens vormden samen een elite team dat het, op ietwat clandestiene wijze, opnam tegen de Japanners op het Pacifische strijdtoneel. Zij hebben in de jaren 1941 en 1942 veel gevochten in onder andere China en Burma, om zo de Chinese- en Britse koloniale troepen een handje te helpen. Hun faam is welverdiend, want ze hebben naar verhouding een enorm aantal vliegtuigen en andere oorlogsmachines van de Japanners weten te verwoesten en het de vijand behoorlijk lastig gemaakt.

Deze setting hebben wij ook bij enkele missies van Blazing Angels: Secret Missions of WWII zien langskomen, maar een volledig op zichzelf staand spel is tot dusver nooit verschenen. Ontwikkelaar ACE MADDOX moet dan ook gedacht hebben dat het eindelijk eens tijd werd en zo geschiedde.

Buckle up

Gelijk nadat ik het spel had opgestart, dook ik de campagne in. Het is altijd interessant om te zien wat een ontwikkelaar met een historische setting doet en wat voor een verhaal ze er mee proberen te vertellen, dus daar ging mijn initiële interesse ook naar uit. Wat gelijk al op valt, is dat er wel historische achtergronden zijn gebruikt, maar dat een daadwerkelijk overkoepelend verhaal ontbreekt. Dit is jammer, omdat de individuele missies daardoor geen echte samenhang krijgen. Extra jammer, gezien het hier toch om een klein groepje hechte soldaten gaat waar je in mijn optiek met gemak een verhaal omheen zou moeten kunnen bouwen. Op zijn minst had ik wel verwacht dat er wat persoonlijkheden zouden worden toegevoegd, maar ook dat schitterde door afwezigheid.

Dit betekent echter niet dat de campagne daardoor geen meerwaarde heeft. Integendeel zelfs, de campagne kent genoeg variatie in gameplay en je vliegtuig stuurt over het algemeen ook heel erg goed. Dit zorgt er voor dat de vele missies, ondanks het gebrek aan verhaal en personaliteit, toch heerlijk door te komen zijn. Op het ene moment moet je een bommenwerperformatie escorteren, op het andere moment val je een Japanse flottielje aan. Zo speel je in een vechter, op een ander moment in een bommenwerper en soms ook als een mitrailleur. Variatie genoeg dus en het speelt ook vrij goed allemaal.

Aan het roer

Qua besturing heb je twee mogelijkheden. Ofwel kies je voor een meer arcade-ervaring of je pakt de ietwat realistischere variant. Voor deze recensie heb ik gekozen voor de arcade-besturing, zeker omdat het spel als een arcade-vliegspel wordt gepromoot. Ik ben blij dat ik kan zeggen dat deze besturing inderdaad zeer toegankelijk werkt en eenieder in staat stelt om zijn vliegtuig kundig door het luchtruim te sturen. Met de trekkers pas je de snelheid aan, met je sticks bestuur je het vliegtuig van links naar rechts en van boven naar beneden en met de overige knoppen gebruik je de wapens. Een kind kan de was doen!

Ook heb je de mogelijkheid om je camera aan te passen. Wil je dus het hele spel vanuit de cockpit spelen? Dan is dit grotendeels mogelijk en dat geeft toch net een beetje extra. Verder kun je nog enkele ontwijktrucjes gebruiken door middel van de y-knop en de d-pad en de bumpers. Zit er een lastig mannetje achter je aan? Gebruik dan één van deze trucjes en je zit zo weer in het gevecht.

Proppenschieters

Toch scheelt er nog een boel aan Flying Tigers. Het grootste minpunt vond ik wel de wapens aan boord van de vliegtuigen. Het leek warempel wel alsof ik met papieren vliegtuigjes naar de vijand stond te gooien, zo ontzettend weinig schade doen je wapens. Zelfs de moeilijkheidsgraad heeft daar geen invloed op, wat mij nogal vreemd deed overkomen.

Ook bommen dienen een vrij geringe klap uit aan vijanden. Waar je in het echte leven één bom hoeft te gooien op een toenmalige Japanse tank (hun pantser was erg zwak), moest ik hier soms drie bommen gooien. De grootste moeilijkheid van het spel zit hem dan ook niet in heel slimme vijanden, maar in kogelsponsen.

Hoewel je vliegtuig lekker bestuurt, is het niet voldoende om de vliegtuigen van de vijand bij te houden. Als ik zeg dat ze stunts uit halen die de wetten van de zwaartekracht doen overtreffen, dan is dat nog zachtjes uitgedrukt. Combineer die overdreven bewegingen met een enorme hoeveelheid gezondheid én proppenschieters en het neerhalen van één vliegtuig kan op een gegeven moment zeer veel irritatie opwekken.

Wat hoor ik nu?

Hoewel de muziek in het menu best goed is, is het in het spel vrij nietszeggend. Je hebt wat standaard rockmuziek die de sfeer waarschijnlijk naar een hoger niveau probeert te tillen, maar het klinkt toch vrij duizend-in-een. De voice-acting daarentegen was bij wijlen dramatisch te noemen. Je moet daarbij denken aan mensen die op hun meest overdreven manier een Brits, Indiaas en Amerikaans accent nadoen, wat niet echt bijdraagt aan de historische authenticiteit van het spel.

Grafisch weet de game me ook niet helemaal te overtuigen. De modellen an sich zijn best mooi en ook de locaties en het weer zien er weliswaar goed uit, maar het komt regelmatig voor dat er bepaalde glitches voorkomen en dat veel texturen er toch uitzien alsof ze uit een spel van 2001 komen. Je krijgt dan op sommige momenten een vrij onwennige mix waardoor je niet helemaal weet waar je nou aan toe bent.

Et alors?

Over het algemeen is de campagne echter zeer plezierig om te spelen en juist daarom was ik teleurgesteld dat het na circa twee, drie uurtjes alweer afgelopen was. Je hoeft echter het spel nog niet weg te leggen, want er zijn nog andere modi om uit te proberen. Zo is er een arcade modus, waarbij je verschillende mini-missies moet uitvoeren zoals het zo lang mogelijk tegen vijanden zien te overleven, een vloot vernietigen, et cetera. Ik vroeg me af waarom deze missies niet gewoon in de campagne zaten, gezien ze qua inhoud nogal overeenkomen.

Daarnaast heb je ook nog een free-flight modus, waarin je je vliegtuig, locatie, weer en tijd van de dag kunt kiezen en een bepaald aantal minuten naar hartenlust kunt rondvliegen. Leuk voor de mensen die van rustig vliegen houden. Wil je de strijd aangaan met anderen? Dan kun je ook nog online met zestien spelers het tegen elkaar opnemen. Op moment van schrijven was het mij echter niet gelukt om een potje online te vinden, dus hopelijk komen er wat meer spelers online, zodra het spel uitgekomen is.

Conclusie

Flying Tigers is een best okee spel. Okee in de zin dat er nog veel meer potentie in zit en dat een eventueel vervolg wat mij betreft zeker mag komen. Als de kogelsponsen verdwijnen, er een overkoepelend verhaal komt en aan de muziek gewerkt wordt, denk ik dat er een veel solider product geleverd wordt. Ook mag de campagne wel wat langer worden en een verhaal zou ook niet misstaan, want ondanks de aanwezigheid van andere modi, is de adviesprijs van circa negentien euro wellicht net wat te veel voor deze indie-titel. Als je ondanks deze prijs toch weer hunkert naar een vliegspel, dan zou je zeker kunnen overwegen om dit spel aan te schaffen.