Piet Dijkstra | zondag 14 Feb 2016, 16:00
Indie-retro-platformer Electronic Super Joy is een uitgestoken hand en een opgestoken middelvinger tegelijk.
Na een release in 2013 op PC is nu ook de Xbox One een gewillig slachtoffer van het audiovisuele geweld van ontwikkelaar Michael Todd en electronica componist EnV. Electronic Super Joy is een genadeloos moeilijk spel, maar is toch eerlijk.
Pompende beats, pixel graphics met felle kleuren en simpele gameplay maken deze platformer aantrekkelijk voor iedereen die ook maar een beetje geïnteresseerd is in indie games. Zoek op Youtube het titelscherm van Electronic Super Joy op en probeer maar eens in je stoel te blijven zitten. De harde contrasten en kleureffecten vullen de soundtrack goed aan en leiden in beginsel niet af van het doel: het einde van het level bereiken. Verdeeld over drie werelden en wat bonuslevels zijn er zeker vijftig levels om te overwinnen. Daarnaast is er ook nog een no-checkpoints modus en Infinite Love waarin je met één leven zoveel mogelijk korte levels achter elkaar moet zien te overleven.
Het spel deed me al snel denken aan modern platformfenomeen Super Meat Boy. Net als Super Meat Boy, leunt Electronic Super Joy sterk op precisie en snelheid. Het is een pure vorm van gameplay die de speler uitdaagt om door te gaan, ondanks tientallen, zo niet honderden mislukte pogingen. Als je verkeerd springt of geveld wordt door één van de vele vijanden of raketten (grrrr!!), word je automatisch teruggeplaatst bij het laatste checkpoint terwijl de muziek onafgebroken door blijft beuken.
Al in de eerste wereld laat Electronic Super Joy zijn ware gezicht zien. Dit spel is knettermoeilijk en deinst er niet voor terug om het de speler nog moeilijker te maken. Als je eindelijk de basisprincipes onder de knie hebt - rennen, springen, stompen (instant "ground pound") - wordt de wereld gekanteld, komen er doelzoekende raketten en worden andere variaties geïntroduceerd. Tussen de rijkelijk beschikbare checkpoints moet je vaak een perfecte route afleggen en dat doe je meestal pas na een tiental pogingen.
De snelle reset maakt dit gelukkig geen drempel, maar de boot is helemaal aan als de lichteffecten ingezet worden om de speler bijna actief te teisteren. Zo is er een level waarin een ronddraaiend stroboscoop-effect de wereld deels onzichtbaar maakt terwijl de opschuivende grens de speler dwingt om te blijven bewegen. Een epilepsiewaarschuwing zou op zijn plaats geweest zijn als je alleen maar hoefde toe te kijken, maar onder die omstandigheden ook nog een platformprestatie verwachten is ronduit wreed.
Het is echter niet alleen masochistisch platformen met Electronic Super Joy. Het geheel is overgoten met een licht absurd-komisch sausje en elke wereld wordt afgesloten met een eindbaas. De eindlevels gooien de platformconventies ietwat overboord en introduceren kortstondig andere vormen van gameplay (denk puzzel of shoot-em-up) die alsnog veel behendigheid vereisen.
De kans dat ik Electronic Super Joy uitspeel is klein, ik kan die heftige moeilijkheidsgraad niet aan, maar de uitdaging en de puurheid van de gameplay smaken naar meer. Stukken die ik eerst als onmogelijk beschouwde, wist ik met wat doorzettingsvermogen en stevig vloeken toch te overwinnen en dat gaf een voldoening die alleen bij dit soort spellen voorkomt.
Electronic Super Joy is voor die €10 een prima spoelmiddel als je de smaak van de zoveelste open-wereld-verkennings-actie-RPG even wil neutraliseren met een overdosis sensorische marteling. Heerlijk om even twintig minuutjes op te gaan in de beats en de flow van de gameplay, maar voor de liefhebber ook een platformer om je in vast te bijten en de no-death time trials uitdaging aan te gaan.