Joeri Tits | vrijdag 23 Aug 2019, 12:48
Een nieuwe Wolfenstein op de Xbox One; nu met BJ's dochters! Is deze co-op game de moeite?
Gespeeld op Xbox One X
Met Wolfenstein:Youngblood krijgen we een soort van tussendeel dat wel wat verschilt van zijn voorgangers. De grootste nieuwigheid is dat het spel eigenlijk ontwikkeld is om met twee personen op pad te gaan. Je mag aan de slag met tweelingzussen Soph en Jess, dochters van het eerdere hoofdpersonage B.J. Blazkowicz. Brengt dit dubbel zoveel pret met zich mee?
Het verhaal van de twee meiden gaat als volgt: Na de ontwikkelingen in Wolfenstein II: The New Colossus worden de dochters van B. J. opgeleid om net zo'n grote Nazistrijder te worden als hun vader. Gelukkig maar, want hun vader raakt vermist en dit brengt de zusjes naar Parijs, waar het nog krioelt van de nazi's. Het avontuur begint met een knap introfilmpje, maar helaas blijft het voor de rest nogal beperkt met deze filmpjes. Pas vrij laat in het spel krijg je opnieuw wat bewegende beelden die het verhaal wat verder uiteenzetten. Dit had gerust wat meer mogen zijn, want de videos hebben echt nog wel dat typisch gruwelijk Wolfensteingehalte. Het verhaal zelf is wat minder dan de andere delen. Je krijgt eigenlijk vooral wat informatie door middel van kleine plannetjes voor een missie of wat geleuter tussen de zusjes over hoe gemakkelijk hun leven vroeger toch wel was. Ik stoorde me er echter niet zo aan, omdat in zo'n co-optitel het verhaal minder van belang is en vaak relatief gemakkelijk op de achtergrond verzeilt geraakt.
Met Wolfenstein: Youngblood is MachineGames afgestapt van het lineaire karakter waar de voorgangers zo'n succes mee hadden. Zou de aanwezigheid van Arkane Studios als mede-ontwikkelaar hier iets mee te maken hebben? Arkane Studios heeft met de Dishonored-reeks al behoorlijk wat ervaring met grote open levels. Deze koerswijziging stoort in dit tussendeel eigenlijk niet. Het spel is namelijk wat goedkoper dan normale games die in de rekken liggen. Het spel kost een slordige dertig euro, of veertig euro met een code erbij om het met iemand anders te kunnen spelen. Het budgetkarakter van deze titel zorgt er wel voor dat er behoorlijk wat aan recyclage van omgevingen is gedaan, want de open spelwerelden zijn niet bijster talrijk of groot. Gelukkig kom je tijdens de missies vaak op nieuwe locaties, denk maar aan een ondergronds rioleringssysteem of een gevangenis.
De hoofd- en zijmissies zijn niet erg bijster uniek. Ze laten je vaak van hier naar daar hollen door de recycleerde omgevingen en soms moet je zelfs naar een andere spelomgeving terugkeren. Soms krijg je tijdens sommige missies nieuwe kleine opdrachten. Zo moet je iemand gaan omleggen of een auto laten ontploffen. Het vreemde aan het rondhollen door de omgeving is dat wanneer je terugloopt, maps opeens terug vol nazi's zitten. Samen met een vriend is dit niet zo erg, het zorgt er natuurlijk voor dat de missies veel langer duren. Wanneer je alleen speelt had ik het na een tijdje wel gehad en probeerde ik al rushend de opdracht te voltooien. Dit kan natuurlijk niet de bedoeling zijn.
Er zijn in principe maar een zevental hoofdmissies. De meeste tijd ga je echter besteden aan drie hiervan. Je moet namelijk drie torens, “brothers”, zien te overmeesteren door het computersysteem lam te leggen. Om deze missies te kunnen voltooien zal je echter eerst behoorlijk wat zijmissies moeten voltooien. Youngblood kent namelijk tal van manieren om je personage te verbeteren. Eerst en vooral een levelsysteem, maar daarnaast is er ook een skilltree. Ook kan je munten verzamelen om je wapens te kunnen upgraden of een ander pep-signal te kopen. Dit alles zorgt ervoor dat je wat strategisch te werk kan gaan met je vriend waar je het samen mee speelt. Het leukste aspect ervan vond ik toch wel het pep-signal, een soort van complimentje dat je regelmatig aan je vriend kunt geven. Zo hadden we bij Xboxworld een mooie wisselwerking. Ik deelde armor aan Casper uit en hij gaf me health wanneer nodig.
Wat ook erg geslaagd is in co-op, zijn de shared lives. In het game kan je steeds op zoek gaan naar maximaal drie levens. Ligt er eentje van jullie twee neer, kan de ene de andere nog doen herleven, maar je hebt wel het risico dat je beiden sterft. Dan verspeel je meteen weer levens en heb je er dus nog maar één. Riskeer je het leven van beiden om eentje te redden? Dit zorgde voor spannende momenten want, net zoals ammo, liggen de levens in de spelwereld niet voor het rapen. De gevolgen zijn ook nogal hard, als je sterft moet je helemaal opnieuw beginnen en sommige missies zijn nogal lang. Dit is niet erg, omdat samen lukt het normaal wel behoorlijk met je drie levens, maar alleen ben je nogal aangewezen op de AI van je zusje. Dit zorgt ervoor dat het unieke aspect van shared lifes in dat geval bijna totaal verloren gaat.
Je kan het game dus volledig alleen spelen, maar ik raad dit minder aan. Veel van de unieke zaken, zoals shared life, vervallen dus. Maar zo zal je ook vaak, samen met je zusje aan een schakelaar moeten draaien of een deur omhoog heffen. Ook de charme van de pep-signalen valt alleen wat weg. Daarnaast kon je, zelf als je alleen speelt, niet pauzeren. Gelukkig is dit laatste met een patch verholpen. Om de stap naar co-op gemakkelijker en goedkoper te doen verlopen, heeft Bethesda een buddy pass toegevoegd. Hiermee kan een vriend, zonder dat hij de game heeft gekocht, samen met jou op pad gaan. Deze buddy pass zit in de deluxe-editie. Het is wel sneu dat Bethesda op het marketing en commercieel vlak enkele andere minder aangename keuzes heeft gemaakt. Om te beginnen moet je, als je het game opstart, inloggen met een Bethesda-account om niet constant een melding hiervan te krijgen. Ik snap echt niet waarom dit zo opgedrongen moet worden, zeker niet omdat er niet echt meteen voordelen voor het spel zelf aan verbonden zijn. Daarnaast zijn er in het game ook microtransacties te vinden, die je kan kiezen om cosmetische veranderingen door te voeren. Gelukkig treden deze niet zo echt op de voorgrond en zijn ze niet storend.
Op het vlak van gameplay lijkt het op het eerste gezicht niet gigantisch veel veranderd. Wolfenstein: Youngblood schiet net zoals zijn voorgangers enorm fijn. Je hebt een enorm leuke variatie aan wapens, die je allemaal apart kan upgraden. Daarnaast kent het game deze keer tal van alternatieve routes of mogelijkheden om je doel te bereiken. Helaas vallen de andere nieuwe aspecten wat in het water. Om te beginnen kan je voor je personage kiezen voor een functie dat je onzichtbaar maakt, om zo stealth te werk te kunnen gaan. Enerzijds past dit totaal niet met het concept Wolfenstein en anderzijds lukt dit gewoon niet goed. Je kan maximaal een drietal vijanden omleggen voor het alarm, om één of andere reden, toch afgaat. Dit had gerust mogen blijven bij de Dishonored-reeks, waar dit wel een succes is.
Daarnaast hebben nu ook de Nazi's een levensbalk en hieraan merk je welk type wapen het beste werkt op desbetreffende vijand. Hierdoor moet je net iets te vaak van wapen wisselen en haalt het wat de vaart uit het game. Met snel te zijn, durf je ook wel eens wat verkeerds te selecteren in het wapenkeuzewiel. Vaak als er maar één, niet al te grote, “andere” vijand rondliep, tussen de rest, bleef ik toch gewoon met hetzelfde wapen schieten. Je moet namelijk, zelfs met de juiste kogels, gigantisch veel kogels afvuren vooraleer men het loodje legt.
Grafisch ziet het spel er behoorlijk uit. Parijs, en zijn locaties, zijn bijzonder gedetailleerd afgewerkt en voldoende divers. Hier en daar hoor je wel een Frans accent of kom je de blauw-wit-rode driekleur tegen. Ook de stijl van de gebouwen doet je wel eens een Franse stad vermoeden, maar zowat elk uithangbord of poster is al in het Duits. Parijs heeft tal van monumenten en daar wordt wat te weinig mee gedaan, al krijgt de Eiffeltoren wel een hoofdrol. Al bij al mocht Parijs voor mij persoonlijk nog wat meer naar voor komen.
Wolfenstein: Youngblood is wat anders dan zijn voorgangers. Het kent enkele nieuwe sterke punten, maar faalt dan weer op andere. Youngblood introduceert co-op, met enkele leuke unieke aspecten zoals shared life en pep signals. Daarnaast is het game niet meer zo lineair als voorheen en dit werkt perfect om samen met twee te spelen. De spelwereld is voldoende divers en kent tal van leuke alternatieve routes. Helaas zijn er ook mindere punten, zo werken de ingevoerde stealthmogelijkheden gewoonweg niet en is het wisselen van wapens per vijand minder leuk. Wanneer je het samen met een vriend speelt, is het gewoon een leuke titel. Solo kan de recyclage van locaties en vijanden misschien wel wat saai worden. Ook de afwezigheid van een sterke verhaallijn is in dat geval storend. Gelukkig simuleert Bethesda toch vooral co-op, door een buddy pass te introduceren bij de Deluxe versie, waardoor je voor een vrij scherpe prijs met twee kunt spelen.
Samen hebben wij de belangrijkste hoofdmissies en wat zijmissies gespeeld. Ik ben het grotendeels eens met de analyse van Joeri Tits. Het spel is leuk om samen te spelen en de vraagprijs is bijzonder redelijk voor een dergelijk spel. De actie is vlot en samenwerking echt noodzakelijk door het systeem met beperkte levens, al is het sneaken totaal overbodig en komen de sterk op elkaar lijkende wapens niet helemaal uit de verf. Ook ik schoot vaak gewoon door met het wapen dat ik toevallig in mijn hand had, tenzij de kogels voor de zoveelste keer opraakten. Helaas laat de art direction te wensen over. Het gaat mij minder om de omgevingen, maar vooral om de gedateerd ogende personages en de foeilelijke outfits. Het spel zou in de jaren tachtig spelen, maar daar merk je bar weinig van. Samen met een vriend is Youngblood een aanrader, maar al wil je in je uppie spelen, dan kun je hem beter laten liggen.