Casper Egas | zaterdag 12 Dec 2020, 10:35
Het tweede deel van Remothered is er; horror op je Xbox!
Gespeeld op Xbox One X
Na Remothered: Tormented Fathers in 2018 is er nu het vervolg, Remothered: Broken Porcelain. Ik heb het origineel niet gespeeld, maar ik ben zeker niet vies van een tof horrorspel, dus ik ben toch voor jullie in de porseleinkast gedoken. Helaas had ik na een kwartier al spijt van deze keuze. Niet omdat al het prachtige aardewerk stuk was, maar omdat het spel niet bepaald een mooie eerste indruk maakt.
Het spel begint met een vrij lange, maar goede recap van de gebeurtenissen uit Tormented Fathers en gaat verder met het verhaal. Je speelt grotendeels als Jennifer, een meisje dat een mysterieuze achtergrond heeft, maar nu opgevoed wordt in de Ashton Inn, dat voorheen een klooster was. Ze is hiervoor van een meisjeskostschool getrapt, maar wat hiervoor de reden was is onbekend.
Het verhaal verloopt niet chronologisch en is daardoor niet alleen een vervolg op Tormented Fathers, maar ook een prequel. Jennifer ontdekt al snel dat er iets vreemds gaande is in de Ashton Inn. De bewoners zijn aangetast door vreemde motten (re-moth-ered) en een dood gewaande bewoner blijkt nog in de vorm van een soort monster, genaamd Porcelain, opgesloten te zitten. Jennifer besluit daarop een poging te doen om te ontsnappen. Ze kan echter niet zomaar vertrekken, want ze is belangrijk. Ze speelt zelfs een hoofdrol in het hele mottenverhaal dat zich langzaam ontvouwt.
Het verhaal is dus op zijn minst apart. Ik zou zeggen dat dit het sterkste element van het hele spel is. De sfeer is ook drukkend, de stemacteurs doen hun werk behoorlijk en er zijn voldoende schrikmomenten. Alle ingrediënten voor een goed horrorspel zou je zeggen.
Broken Porcelain is typisch een geval van dat een kleine ontwikkelaar te veel op zijn bordje genomen heeft. Ten eerste oogt het spel erg onaantrekkelijk. Alles ziet er wazig uit, de belichting is vreemd en de personages lijken wel uit een PlayStation 2-spel te komen. De monden bewegen totaal niet juist mee en blijven soms zelfs geheel stil. De animaties zijn bar slecht en er is ook heel veel clipping. De goede audio kan de presentatie daardoor echt niet overeind houden.
Als het spel fantastisch zou spelen, dan zie ik de presentatie graag door de vingers. Niets is echter minder waar. De besturing is zo lomp en het spel laat je vrijwel meteen zwemmen. Je moet maar wat proberen, waardoor je vaak dood zult gaan. Je kunt af en toe de strijd aangaan met tegenstanders, maar het vechten werkt helemaal niet prettig. Meestal moet je echter verstoppen en wegrennen van het gevaar. Dit hebben we in andere spellen veel beter uitgevoerd gezien.
Daarnaast kun je alle kastjes opentrekken en als je dan precies op de goede plek staat kun je wellicht ook iets oppakken. Met wat onduidelijke menu’s kun je deze gevonden spullen ook combineren en mogelijk als wapen gebruiken. Je bent vaak maar een beetje rond aan het sjokken of aan het wachten tot een tegenstander eindelijk weggaat. Er is geen kaart van het hotel.
Ik vind het spel zeer frustrerend. Ik ging keer op keer dood; soms omdat ik het zelf niet goed deed, maar soms ook omdat het spel vrijwel willekeurige dingen doet. Doodgaan is ook vaak irritant, omdat er tussen checkpoints soms vrij lange periodes zitten en de laadtijden veel te lang zijn. Na een paar chapters was ik dan ook helemaal klaar met het spel.
Ontwikkelaar Stormind Games had bijzondere ideeën voor hun horrorreeks. Het verhaal is nogal vreemd, maar zeker wel fascinerend. Maar misschien hadden ze minder hooi op hun vork moeten nemen, want het spel speelt zo slecht en oogt zo onaantrekkelijk, dat de rest eigenlijk niet meer uitmaakt. Het is met recht een horrorspel, al vind ik het verbergen in een kast inmiddels wat flauw worden. Ik zou persoonlijk liever Alien Isolation nog een keer doorspelen.