Casper Egas | maandag 6 Apr 2020, 21:07
Indiana Jones meets metroidvania in LA-MULANA 1 en 2 op je Xbox One.
Gespeeld op Xbox One X
Dit is een recensie van La-Mulana 1&2. Deze spellen zijn tegelijk uitgekomen op de Xbox One en kosten respectievelijk 15 en 25 euro. Het eerste deel is een remake van een in 2005 op de PC uitgekomen metroidvania, dat in 2012 op de Wii en in 2015 op de Vita is verschenen. Het tweede deel is in 2019 verschenen op de PC en op de Switch (in Japan). De spellen hebben allebei een zeer op elkaar lijkende gameplay en ook grafisch lijken de spellen bijna als twee druppels water op elkaar. Vandaar dat deze spellen ook samen worden gerecenseerd.
Ik begrijp dat La-Mulana een cult following heeft en dat het tweede deel door een succesvolle Kickstarter het leven heeft gezien. Deze cult zal echter volgens mij niet snel groter worden, zeker niet gezien de hoge vraagprijzen. Je moet ook een heel specifiek soort games zijn om plezier te beleven aan deze spellen. Ze zijn namelijk erg moeilijk, ik vond ze zelfs erg frustrerend. Dat vind ik best opzienbarend, omdat ik een gamer ben die wel wat gewend is, tegen een stootje kan, geduldig is en regelmatig pittige retro games speelt. Er is een goed moeilijk, dat ik zie als uitdagend, en een fout moeilijk, dat ik zie als frustrerend. Een spel moet bovenal leuk zijn om te spelen.
Als een zeer moeilijk spel de speler beloont met prachtige verrassingen, dan kan het soms de moeite zijn om toch door te zetten. Natuurlijk is er ook nog het gevoel dat je iets overwonnen hebt. Het ik-sta-op-de-top-van-een-berg-gevoel zo je wilt. Soms had ik dat in La-Mulana wel, maar het gevoel dat de overhand heeft is toch dat het de moeite niet waard is. Het helpt ook niet dat de besturing matig is en vreemd genoeg anders is in het eerste en tweede deel. Zo is precies dezelfde actie in het eerste deel bijvoorbeeld met naar onder en een andere actie met de menuknop uit te voeren, bij het tweede deel is het plotseling naar boven en de optionsknop. Ook de vreemde manier van springen, die expres zo is geïmplementeerd charmeerde mij niet.
In La-Mulana zal je keer op keer doodgaan. Monsters vallen je aan en je levensenergie terugkrijgen kan zelden, maar er zijn vooral overal vallen. Sta je op de verkeerde plek? Bam, plafond naar beneden op je hoofd en in een keer dood. Punten, water, vuur, alles maakt je dood en meestal in een keer. Je krijgt wel hints met behulp van teksten die je overal en nergens vindt en doordat bevriende personages je tekstberichtjes sturen. Lees dit allemaal dus maar door, ook al is het nog zo oninteressant. Op zich zou doodgaan niet zo erg zijn in het spel, ware het niet dat je alleen mondjesmaat handmatig op kan slaan. Je zult dus hetzelfde stuk keer op keer moeten herhalen. Misschien dan toch maar een ander stuk eerst verkennen en dan later terug naar waar je was? De zeer beperkte kaart zal je in elk geval niet helpen!
Als je toch op avontuur wilt gaan, dan zal je een duidelijk op Indiana Jones geïnspireerde setting treffen. Je speelt een archeoloog die de mythische tempels van La-Mulana gaat ontdekken. Je begint in een rustig kamp en kun er zelf in de 2D-wereld op uit trekken. Je bent aanvankelijk gewapend met een leuk klinkende zweep en een aangenaam muziekje begeleidt het geheel.
Grafisch gebruiken de spellen pixel art, die ik zelf in dit geval niet zo mooi vind. De karakterportretten zijn wel tof, maar de rest van het spel ziet er wat saai en wel erg pixelig uit. Ook het ontwerp van de monsters spreekt mij niet zo aan. De muziek die zo aangenaam klinkt valt in beide spellen helaas ook heel snel in herhaling, waardoor ook dat pleziertje wegvalt.
Of je nu kiest voor het eerste of voor het tweede deel. Het principe is eigenlijk hetzelfde. In het tweede deel speel je de dochter van de archeoloog uit La-Mulana en is het kamp uitgegroeid tot een toeristisch dorpje. De tempels worden gerenoveerd om te dienen als ultieme trekpleister. Je vader is echter niet teruggekeerd na een expeditie en jij moet naar hem op zoek. Je komt er achter dat er in La-Mulana een deur is naar een ander mythische tempel, Eglana genaamd. Het tweede deel heeft een iets betere uitleg aan het begin, maar het spel speelt in feite (op de wat verschillende besturing en een ander meer Noors thema) hetzelfde.
La-Mulana 1&2 lijken enorm op elkaar, maar niet op een prettige manier. Audiovisueel zijn de spellen niet bijzonder en beide spellen zijn even frustrerend. Ik begrijp dat je een uitdagend spel zou willen maken, maar geef de speler dan ook iets om de taak tot een goed einde te kunnen brengen. Er zullen vast mensen zijn die plezier met de spellen kunnen hebben, maar ik denk dat de meerderheid graag zijn veertig euro terug zal willen na een paar uur veelvuldig te zijn gestorven.