Peter Bijl | zaterdag 9 Feb 2019, 13:13
Er zijn van die spellen die met hun titel vrij profetisch blijken te zijn en dit was er zo eentje. Lees hier de recensie van Jagged Alliance: Rage!
Deze game is in co-op gespeeld door Casper en Peter
Jagged Alliance is een zeer lang lopende serie van beurtelingse strategiespellen. De franchise heeft zijn die hard fans, maar is nooit echt doorgebroken bij het grote publiek. Sinds 1994 zijn er vele ontwikkelaars met Jagged Alliance bezig geweest en ook nu is er weer een nieuwe studio bij betrokken. Cliffhanger Productions is een kleine ontwikkelaar, die vooral gewerkt heeft aan gratis MMO games. Dat klinkt niet echt als een succesformule en al snel bleek ook deze reboot genaamd Jagged Alliance: Rage geen geslaagd project.
In Jagged Alliance: Rage kies je een personage met heel wat specifieke vaardigheden en zwakten. Zo kan één van de personages niet te veel spanning hebben, want anders krijgt hij een hartinfarct. Een ander personage is claustrofobisch. Natuurlijk hebben ze ook nuttige specialiteiten, zoals beter kunnen verbergen of beter tegen een stootje kunnen. Je kunt het volledige spel (online) spelen met een andere speler, waarbij je tegelijk jouw beurt kunt uitvoeren. We hebben het spel bij Xboxworld met twee redactieleden gespeeld en hier kun je onze bevindingen lezen.
Mijn eerste indruk was meteen slecht door de slecht functionerende menu’s en een veel te lange introductie. De stemacteurs zijn extreem slecht, waardoor het verhaal meteen al niet serieus te nemen is. Ook grafisch is het spel erg onaantrekkelijk. Er is gekozen voor een cartooneske stijl, wat goed zou kunnen werken, maar in dit geval zeer goedkoop en amateuristisch oogt. Het eerste gedeelte van het spel leert je het spel enigszins spelen en dat geeft enigszins hoop. Ik houd zelf wel van beurtelingse strategiespellen en ook van coöperatieve spellen. Al snel werd het spel echter ineens veel moeilijker. De ontwikkelaar lijkt te verwachten dat je vooral gaat sluipen, maar heeft krappe spelomgevingen vol tegenstanders gezet. Hierdoor word je steeds weer ontdekt, vooral omdat het spel zeer slecht communiceert wat je precies moet doen en wanneer je gezien of gehoord zal worden. Ook de besturing is zeer omslachtig en onhandig. Als dan het spel ook nog eens veelvuldig de verbinding verbreekt en vol zit met bugs, dan is het plezier ver te zoeken.
Ik geef echter niet zo snel op en zo probeerden we het veelvuldig opnieuw. Het spel herladen is helaas daarbij ook een handicap, want je moet dan eerst terug naar het hoofdmenu. Gelukkig kwamen we uiteindelijk wel verder. Leuk is dat de missies niet op zichzelf staan en je tussen missies over een kaart kunt bewegen en kunt uitrusten om de personages te laten herstellen. Toch is dit bij lange na niet genoeg om Jagged Alliance Rage de moeite waard te maken.
Normaliter ben ik niet vies van een strategie game en het feit dat de game ook nog eens in co-op speelbaar is, maakt het voor mij wel aantrekkelijk om dit spel te gaan spelen. Sterker nog, ik was al een tijdje weer op zoek naar een spelletje om voor onbepaalde duur met een ander te kunnen spelen, dus dit kwam eigenlijk als geroepen. Jongens, wat was ik in voor een feestje.
Ten eerste sluit ik me geheel bij Casper aan dat vrijwel alles wat aan de buitenkant van het spel zit, onherroepelijk en vervloekt lelijk is. De zogeheten cartoony artstyle ziet er zo amateuristisch en afgeraffeld uit dat ik mij afvroeg of ik niet stiekem de conceptfase van een spel aan het spelen was. Toen hoorde ik vervolgens de stemmen die ingesproken werden en jongens, wat gebeurde hier nou weer in hemelsnaam. Enerzijds proberen acteurs heel overdreven een bepaald accent na te doen, terwijl ze anderzijds klinken alsof ze continu een beroerte krijgen. Cheesy acteerwerk kan ongelofelijk leuk zijn (zie de oude Point & Click games op de PC), maar dit is niet eens meer cheesy te noemen; dit is gewoon ronduit slecht.
Hoe gaat dat gezegde ook alweer? Het gaat er niet om wat aan de buitenkant zit, maar hoe je van binnen bent? Persoonlijkheid enzovoorts? Nou, qua persoonlijkheid was het voor mij ook wel snel gedaan. Zo probeert het spel namelijk heel erg te leunen op de formule van XCOM en andere soortgelijke strategiespellen. Het probleem zit hem echter in het gegeven dat de gameplay totaal niet overeenkomt met het ontwerp. Zo doet alles aan het spel overkomen alsof je te maken hebt met een stoere shooter en op zijn minst wekt het geheel de indruk dat de focus heel erg op die typische Schwarzenegger/Stallone actie komt te liggen. Dáár ligt de focus echter niet op. Nee, de focus ligt op stealth en nogal beroerde stealth ook. Zo is het totaal niet duidelijk wanneer je vijanden je nu wel of niet kunnen zien in verband met de hoogteverschillen. Waar je in het ene level veilig was op een bepaalde hoogte en ze je niet konden zien, ben je in het volgende level opeens betrapt.
Dit probleem van inconsistentie wordt versterkt door de rest van de gameplay. Ik zou zeggen dat ik met een geweer op twee meter afstand van een persoon méér kans zou hebben om iemand in het hoofd te raken (het spel werkt met kanspercentages) dan op tien meter afstand. Dat was echter niet het geval en toen zowel mijn karakter als de vijand elkaar op één meter afstand wisten te missen, moest ik echt even achter mijn oren krabben. Het spektakel was compleet toen de vijand besloot een granaat naar mij te gooien op diezelfde afstand en... faliekant miste. Sterker nog, hij wist de granaat zo te gooien dat hij voor zijn eigen voeten terecht kwam. Slechte AI is één ding, maar dit was wel heel erg rampzalig.
Dat betekent niet dat je zomaar door het spel heen walst, want de levels zijn echt afgrijselijk in elkaar gezet. Wie het ooit bedacht heeft om de levels heel erg krampachtig klein te maken en vol te proppen met vijanden die gelijk naar alle verstopplekken toe gaan, mag van mij een enkeltje naar Siberië nemen. De reden dat je dood gaat heeft dan ook niets te maken met de slimheid van de vijanden, maar wel heel veel met de grootte van hun aantallen en de krampachtige levels waarin ze zich voortbewegen. Alle technische mankementen die Casper benoemd heeft, kan ik ook beamen. Het gegeven dat alleen het spel opstarten en spelende houden al een nachtmerrie is, is eigenlijk wel de kers op de hele taart. Volgens mij sloeg het woord RAGE in de titel dan ook meer op het gevoel wat je van het spel krijgt dan wat dan ook.
Het mag duidelijk zijn dat wij zeker niet blij zijn met Jagged Allience: Rage. Het spelplezier wordt door allerlei problemen verpest. Het feit dat het spel coöperatief gespeeld kan worden is niet genoeg om een aankoop te rechtvaardigen. Zelfs met forse patches zal dit spel de moeite niet waard zijn, want de basis is te zwak.