Casper Egas | woensdag 20 Jun 2018, 17:17
Kan Darkest Dungeon ons bekoren met haar brute speelstijl? Je leest het in onze recensie!
Darkest Dungeon is een spel waarvan ik niet gelijk dacht dat ik het fantastisch zou vinden. Het is een indie game die tot stand is gekomen via Kickstarter en binnen het genre rogue like RPG valt. Veel van de rogue like indies die ik eerder speelde grepen mij niet, zelfs niet als velen het warm aanbevolen. Darkest Dungeon is anders en greep mij wel en voordat ik het wist, zaten er al tientallen uren in het spel.
Deze versie van Darkest Dungeon, genaamd de Ancestral Edition, is beschikbaar voor alle consoles en kost slechts een euro of dertig. De Ancestral Edition bevat twee extra personageklassen en een extra locatie met daaraan gekoppelde verhaallijnen, monsters en gebeurtenissen. Het spel is voor één speler en bevat één modus, maar toch is er meer dan voldoende te doen voor vele uren spelplezier.
Aan het begin van Darkest Dungeon heb je een party van twee personages die op weg zijn naar een geruïneerd stadje. Meteen verongelukt hun koets en moet je het laatste stukje al vechtend te voet afleggen. Dit is meteen het begin van de zeer goed geïmplementeerde, overzichtelijke en niet storende tutorial. Hierdoor is een tamelijk complex spel al snel duidelijk en binnen een mum van tijd voel je jezelf helemaal thuis in het zelf te benoemen stadje. Daar is aanvankelijk weinig te doen, doordat vele gebouwen grotendeels in pijn liggen. Gedurende het spel zul je de gebouwen moeten herbouwen en daardoor hun functionaliteiten kunnen versterken. De gebouwen zijn grofweg in te delen in stress- en ziekteverminderende taken, het leren van vaardigheden, het kopen van spullen en het rekruteren van nieuwe personages.
Je spendeert grofweg een kwart van de tijd in het plaatsje om de personages goed voorbereid op avontuur te kunnen sturen. Dit is geen overbodige luxe, want de dungeons zijn vaak zeer gevaarlijk en de personages kunnen permanent sterven. Tussentijds opslaan doet het spel zelf regelmatig, waardoor je nooit een fout ongedaan kunt maken. Zelfs hoge level helden kun je voorgoed kwijt zijn. Dit zorgt er voor dat het spel buitengewoon spannend is. Regelmatig zat ik echt te dubben hoeveel risico ik zou moeten nemen. Speel je altijd op safe, dan verdien je weinig en kom je nooit aan het einde van het spel, dus je zult af en toe je nek uit moeten steken. Personages kunnen niet alleen sterven doordat ze al hun trefpunten kwijt zijn, maar kunnen ook aan stress bezwijken. Een hartaanval is daardoor ook een plausibele doodsoorzaak. Daarnaast kunnen ze worden geïnfecteerd met een vloek, waarna ze speciaal bloed moeten drinken om in leven te blijven.
Er is keuze uit een aantal verschillende omgevingen waarin elk een aantal deels willekeurig gegenereerde queesten per keer beschikbaar is. Verken je de ruïnes bijvoorbeeld veelvuldig, dan komen hier moeilijkere avonturen en bazen beschikbaar. Ook is er de Darkest Dungeon, waar je zelfs als ervaren avonturier waarschijnlijk de dood nog zult vinden.
Je party bestaat doorgaans uit vier avonturiers, maar in het stadje heb je er meestal een stuk meer om uit te kiezen. Het is zeer aan te raden om een gebalanceerde groep samen te stellen voor het avontuur en om personages rust te geven om bij te komen van het vorige avontuur. Een slimme groep bevat vaak iemand die goed is van achter, zoals een boogschutter. Daarnaast wil je iemand hebben die kan genezen of stress kan helpen verminderen en twee sterke vechters voor voor in de groep. De volgorde van de opstelling is ook van belang. Elk personages heeft namelijk een aantal vaardigheden die alleen vanaf bepaalde posities gebruikt kunnen worden en bepaalde locaties van tegenstanders kunnen raken.
Het vechten is echt subliem gedaan. Het werkt in beurten, waarbij snelle personages dikwijls eerder aan de beurt zijn dan andere personages. De balans tussen alle vaardigheden en soorten personages is zeer doordacht, waardoor je echt uitgedaagd wordt om na te denken. Vrijwel elk gevecht blijft spannend en interessant, zelfs na vele uren spelen. Het hele spel voelt zo uitdagend dat ik regelmatig op het puntje van mijn stoel zat en soms zelf op mijn knieën voor de tv ging zitten. Deze spanning is echter niet voor iedereen, want soms heb je echt het gevoel alles goed gedaan te hebben en sterft toch je hele party van urenlang getrainde avonturiers. Sommige van de latere queesten zijn ook wel erg lastig, vooral omdat helden nooit sterker dan het zesde level kunnen worden. Dit voorkomt eindeloos grinden, maar maakt het ook zeer moeilijk.
Grafisch vind ik Darkest Dungeon zeer aantrekkelijk. Alles heeft een tweedimensionale, maar zeer gedetailleerde tekenstijl. De dungeons zelf zijn quasi 3D, net zoals spellen als Streets of Rage en bevatten vele lagen parallax scrolling. De stad is volledig 2D en interactief. Gebouwen worden steeds mooier wanneer je ze opwaardeert (herbouwt) en de tijd van de dag varieert.
Alle omgevingen waarin je op avontuur gaat, zien er zeer verschillend uit en zitten vol met andere, steeds weer zeer mooi ontworpen monsters. Je loopt vrijwel altijd door gangen van links naar rechts en komt dan bij een kamer. Vanuit een kamer kun je met je rechterstick een richting kiezen om weer verder te trekken. Onderweg moet je opletten dat je voldoende eet, dat je genoeg ruimte over houdt voor de schatten die je vindt en kun je een kampvuur starten om te slapen. Voor mij voelt het een beetje als Dungeons & Dragons, maar dan zonder het rollenspelen.
De commentaarstem die alles begeleidt, is duister en zeer passend. Jammer genoeg kon het verhaal mij niet zo bekoren. Het voegt mijns inziens niet zoveel toe, maar doet ook geen afbreuk aan het spel. Het is namelijk de uitdaging die je voort stuwt. De muziek is eveneens sfeervol en aantrekkelijk, waardoor de presentatie als geheel verzorgd aandoet.
Darkest Dungeon is een hard en zeer uitdagend spel, maar als je daarvan houdt of er op zijn minst niet van terugdeinst, dan is dit echt een geweldige aanrader. Je kunt met gemak tientallen uren op avontuur gaan en zult toch keer op keer weer op het puntje van je stoel zitten. De presentatie is top, maar vooral het vechtsysteem is zeer verslavend. Frustratie ligt op de loer doordat personages permanent kunnen sterven. Toch heb ik deze harde opzet veel liever dan al die spellen die je keer op keer laten opslaan en herladen, waardoor de uitdaging weg is.