Peter Bijl | zaterdag 30 Dec 2017, 22:54
Wat waren de toppers en de floppers van dit jaar? De redactie neemt vluchtig het jaar door.
Ook dit jaar zijn weer een heleboel games de revu gepasseerd. Daar zaten een paar games tussen waar we zeer tevreden mee waren, maar we hadden helaas ook weer last van een heleboel nare gevallen. 2017 kende dus zijn toppers, maar ook zijn floppers. Hoog tijd dus om eens met de gehele redactie te bekijken wat onze persoonlijke favorieten waren, wat voor ons de grootste teleurstelling was en welk spel ons werkelijk deed gruwelen.
1. Halo Wars 2.
Traditioneel en vernieuwend tegelijk! De campagne is lang en zeer onderhoudend en wordt nog leuker als je het met een vriend samen speelt. Online ben ik doorgaans geen fan van strategiespellen, maar Halo Wars 2 is met zijn Blitz modus een uitzondering op de regel. Met behulp van kaarten kun je zo snelle matches in teams spelen die vaak erg spannend waren. Samenwerking is echt de sleutel. Ik moet wel zeggen dat ik van mening ben dat er dit jaar geen echte klassieker is uitgekomen, er waren vooral veel spellen die een mooie acht waard waren.
2. The Legend of Zelda: Breath of the Wild.
Ik heb persoonlijk weinig met Zelda en al helemaal niets met Nintendo, maar ik ben toch aan Breath of the Wild begonnen dankzij het recensie-exemplaar van Nintendo. Het is in mijn ogen zeker geen spel dat alle tienen verdiende die ik online zag, maar het spel was veel beter dan ik had verwacht. De open wereld is tof gemaakt en nodigt echt uit om alles te verkennen. Ook speelt het spel erg lekker. Dat het grafisch nogal achterhaald is en dat het verhaal en de personages weinig voorstellen verpest het geheel niet.
3. This is the Police.
Wat een onverwacht leuk spel. Het lijkt een statische boel, met weinig actie en zeer weinig flitsende graphics, maar het is de sfeer en de gameplay die het spel zo verslavend maken. Lekker als corrupte politiechef de agenten en rechercheurs aansturen en mensen te vriend zien te houden. Het verhaal is volwassen en de jazzy muziek maakt het helemaal af.
Star Wars Battlefront II. Ik had verwacht dat dit een tof spel zou zijn, maar het stelde mij zeer teleur. Grafisch was het ten eerste niet wat ik er van verwacht had en de campaign vond ik eentonig, flauw en te onrealistisch. Online werd het helaas niet beter, want de toch al weinig revolutionaire modi worden erg ontsierd door loot boxes en het stevig bevoordelen van mensen die langer gespeeld hebben. Gelukkig is het spel in elk geval beter dan de oersaaie film van dit jaar.
Real Farm. Wat een dramatisch spel. Het is niet alleen oersaai, maar ook nog zeer lelijk en zit vol bugs. Uur na uur heen en weer rijden op akkers om een heel klein beetje geld binnen te harken, waarna je een nieuwe machine kunt kopen en je daarmee ook weer uren heen en weer kunt rijden. De balans is volstrekt zoek en alleen de meest volhardende spelers zullen toch nog proberen de hoge aanschafprijs te rechtvaardigen. Opvallend genoeg is het spel wel Xbox One X enhanced, zodat je de lelijke graphics nog beter kunt zien.
2017 was een jaar vol enorm goede games, waardoor het moeilijk is om echt een beslissing te maken. Toch heb ik dat moeten doen en dan met dit als mijn top 3:
1. The Legend of Zelda: Breath of the Wild
Het bekende verhaal in een heel goed uitgewerkt jasje. De vrijheid die je hebt om te gaan en staan waar je wilt is geweldig en de voice-acting is ook niet mis. Deze game heeft heel veel tijd opgeslokt het afgelopen jaar.
2. Cuphead
Een combinatie van diverse genres en een authentiek jaren dertig cartoonstijltje, Cuphead was voor mij toch wel één van de betere games van dit jaar. Urenlang vol frustratie bezig zijn om dan een baas eindelijk om te leggen in anderhalve minuut. Heerlijk.
3. Halo Wars 2
Het verhaal van de Spirit of Fire gaat verder! Nu met geoptimaliseerde controls, Xbox Play Anywhere en prachtige graphics. De Blitz multiplayer modus is een geweldige toevoeging op een game waarin de multiplayer potjes normaal gesproken uren kunnen duren.
Star Wars Battlefront II. De campaign vond ik geweldig, ondanks de vele loopholes. DICE wist het goed te brengen, maar de multiplayer en de arcade mode zijn mij een beetje tegen gevallen. Je ontkomt natuurlijk niet aan de lootcrates in de multiplayer. Of je echt een oneerlijk voordeel hebt is discutabel, maar het maakt het allemaal niet echt beter. De arcade mode is op zich leuk, maar de credits die je daar verdient zijn beperkt, waardoor je uiteindelijk toch weer naar de multiplayer moet als je characters en crates wilt kopen.
Grand Prix Rock 'n Racing. By far het slechtste spel wat mijn consoles hebben gezien dit jaar. De besturing was niet goed, de narrator was tenenkrommend slecht en de competitie was oneerlijk. Niemand zou dit soort producten moeten aanraken, tenzij je er rijkelijk voor betaald zou worden, want dit spel kopen is niet aan te raden.
2017 gaat voor mij niet de geschiedenisboeken in als een uitzonderlijk gamejaar. Ik heb me met enorm veel titels redelijk tot goed geamuseerd, zonder dat er een titel bovenuit stak. Ik heb wel erg veel fun beleefd aan de Ubisofttitels. Het lijkt alsof de Franse uitgeverij, na enkele mindere jaren, zijn tweede adem gevonden heeft. Zelfs de ondersteuning van The Division blijft voor spelplezier zorgen!
1. Assassin's Creed: Origins
2. Ghost Recon Wildlands
3. Middle-earth: Shadow of War
Het was moeilijk om te kiezen, want ook met Cuphead, Prey en Aven Colony heb ik enorm veel plezier beleefd. Ik heb de games gekozen die mij, in vergelijking met de hoeveelheid gespeelde uren, het meeste plezier beleefd hebben. Alle titels uit mijn top 3 zien er dan ook nog eens prachtig uit op de Xbox One X, wat natuurlijk ook mooi meegenomen is.
Ik ben eigenlijk vooral ontgoocheld in de hoeveelheid sterke/grote exclusieve titels die Microsoft ons dit jaar gegeven heeft. Of beter gezegd, het gebrek daaraan. Het is dubbel jammer, omdat de release van de Xbox One X wel een voltreffer was. Oh ja, ondanks dat ik Shadow of War prachtig vond, vind ik het gebruik van de pay-to-win lootboxen natuurlijk geen aangename evolutie.
Moeilijke om een keuze te maken. Ik heb, écht waar, weinig heel slechte titels gespeeld. Zelfs aan een game als Cars 3: Driven to Win heb ik veel plezier beleefd. Als ik echt een keuze moet maken, dan kies ik Destiny 2. Op gametechnisch vlak is het een fantastisch game, maar het kan me opnieuw niet blijven boeien. Op dat vlak ben ik wat teleurgesteld, aangezien dat ook één van de problemen was van het eerste deel. Daarnaast had ik wat meer verwacht van Yooka-Laylee.
Ik heb eigenlijk bizar weinig spellen dit jaar gespeeld waar ik daadwerkelijk veel uren in gestoken heb en ook nog eens heb herspeeld. Als ik dus echt kijk naar de top 3 van spellen waar ik het meeste plezier van heb gehad én het meeste gespeeld heb dit jaar, dan is dat als volgt:
1. Torment: Tides of Numenera
Voor mij dé game van het jaar 2017, omdat het een RPG is die het genre ter harte neemt. Je bent welhaast meer bezig met dialogen voeren en teksten lezen, maar juist dát vind ik zo hemels om te doen, zeker als dit gecombineerd wordt met een vrij diepgaand karmasysteem dat geheel bij houdt wat jij doet en zegt. Consequenties zijn dus daadwerkelijk aanwezig! Hoe origineel in tijden waarin games als Fallout 4 alle RPG elementen het raam uitgooien. Combat is wel degelijk het grootste minpunt, maar als jij goed op let met wat je zegt en heel diplomatiek te werk gaat, kun je vrijwel alle combat vermijden. Kortom, Torment is een heuse aanrader en een verplichting voor de RPG-fans.
2. Cuphead
Een uitstekende boss-rush/platformer met natuurlijk een wonderschone esthetiek; de jaren twintig/dertig komen geheel tot hun recht in deze game. Gameplay is vloeiend en snel en je hebt (voor het grootste deel) zelf in de hand hoe goed je het doet. Kortom, een game die uitdagend, maar eerlijk is.
3. Okami
Heb het spel door de jaren heen gemist en ik moet eerlijk bekennen dat dat uiterst schandelijk van mij is geweest. Een spel dat Japan ademt en zo ontzettend veel humor, stijl en gave gameplay bevat dat ik niet kan begrijpen dat ik deze niet eerder gespeeld heb. Een ware must-have.
Dat de gehele industrie enkel verder en verder verwatert en het allemaal één grote eenheidsworst aan het worden is. Games worden daarbij zo hersenloos makkelijk, dat je bijna eerder een film aan het kijken bent. Dit zie je bij vrijwel elk genre, van de shooters tot en met de "RPG's". Zelfs op grafisch gebied boeken we enkel achteruitgang, want als ik een gemiddeld spel van 2004 vergelijk met nu, dan mis ik zoveel verschillende effecten dat ik mij in hemelsnaam afvraag waar de zogenaamde 'kracht' voor nodig is. Verder viel dit jaar mij over het algemeen vies tegen en merkte ik dat ik mij meer vergreep naar spellen van heel lang geleden.
Dit is heel érg op het nippertje geweest, want ik had 100% verwacht dat het Mass Effect: Andromeda zou worden. Niets is echter minder waar, want Wolfenstein II: The New Colossus heeft deze titel weten binnen te slepen op het laatste moment. Andromeda had tenminste nog iets van een connectie met het verleden van de serie en speelde op zich best aardig. Wolfenstein II daarentegen speelt trager en saaier dan ál zijn voorgangers, heeft een zo ernstig infantiel verhaal en bevat meer filmpjes dan spellen, waardoor dit spel de titel op het nippertje binnen wist te slepen. Daarmee is het voor mij ook de trieste ervaring geweest dit jaar, want bij Wolfenstein II had ik nog enige verwachtingen, terwijl ik bij Andromeda helemaal niets verwachtte.
Mijn top 3 is als volgt:
1. Mario Odyssey
Mario is back en haalt alle registers open. De hele tijd met een glimlach op m'n gezicht zitten spelen. Puur onversneden top amusement.
2. Star Wars - Battlefront II
Controversiële keuze, maar ik heb me gewoonweg al te goed geamuseerd met dit spel. Het progressiesysteem is om je haren uit te trekken, maar de gevechten en de set pieces maken immens veel goed.
3. Wolfenstein II: The New Colossus
B.J. is zo'n complex en sterk neergezet personage. De shooter die qua toon, verhaal en algemene look en feel alle concurrentie wegblaast. De alternative history die ze laten zien in The New Colossus vind ik akelig realistisch. Killing nazi's is nooit zo fun geweest. 4K HDR versie op Xbox One X is adembenemend & draait op 60 FPS.
Honourable mentions oftewel Indie lijstje:
Lootcrates everywhere. Nooit geen problemen gehad met betalen voor extra content, maar deel moeten nemen aan goksystemen die thuishoren in een casino stemt me toch droef. Wil liever niet vervallen in een "vroeger was het beter"-betoog.
Ronduit het slechtste spel dat ik gespeeld heb was Shiny op Xbox One. Dat was nauwelijks de naam studentenproject waard. Qua tegenvallers moet ik Horizon Zero Dawn op PS4 toch vernoemen. Ik voelde bij het spel niet hetzelfde als veel van m'n vrienden of de nationale en internationale pers bij dat spel.